The Escape

Hoofdstuk 30

*POV Tamara*

De tranen springen in mijn ogen wanneer ik naar het bankje stap. Ik ga zitten en staar door het hek. Hier leerde ik hem kennen. Hier schold ik hem uit, en hier leerde ik van hem houden. Hier werd ik geliefd, hier werd ik gehaat. Het is de grond van al mijn emoties. Híj is de grond van al mijn emoties. Hoe moet ik leven zonder hem? Zal het me ooit lukken?   Zal er ooit een moment komen dat ik hem niet mis?

Ik staar door het hek, net als vroeger. En net als vroeger kijk naar wat de mannen doen. Heel even lijkt het alsof hij naast me staat, met een brede glimlach om zijn lippen en zijn armen nonchalant naast zijn lichaam hangend. Ik staar in zijn ogen en zie al onze herinneringen in zijn blauwe parels voorbijkomen. Het laatste beeld dat ik binnenkrijg is zijn wanhopige, zenuwachtige blik voor ik in de auto stap richting het einde, ons einde. Daarna is hij verdwenen en merk ik dat ik in een leegte staar. 'Mooie liedjes duren niet lang, maar dat maakt ze net zo mooi.' citeer ik mijn vader fluisterend. Hij heeft gelijk. Ons liedje eindigt hier en ik kan niet op replay drukken.

'Kijk wie we hier hebben! Tamara Aghassaiy!' Zegt een stem op sarcastische toon. Ik draai me om en kijk recht in de ogen van één van de andere vrouwen. Ze was hier vroeger ook al en werkte toen al op mijn zenuwen. Is het raar dat ik haar naam niet weet? Het boeit me namelijk ook echt niks. 'Wat kom je doen? Ga me de les spellen? Of kom je gewoon voor de lol mij eventje pesten? Je mag ook gewoon oprotten! Ik heb jou niet nodig hier!' Ik bekijk haar van kop tot teen en trek een afkeurend gezicht. Ze weet niet wat te zeggen en grijnst alleen, waarna ze weg beent en ik van haar verlost ben.

'Ik hou je in de gaten, het zal je geen tweede keer lukken.' Zegt een zware, maar toch vrouwelijke stem. Zulma. Jep, zij is hier ook nog. Ze kijkt me streng aan, alsof ze de juffrouw is die de kinderen wil laten zwijgen. Ik zucht en ga op het bed zitten, waarna ze de deur dichtdoet en sluit. Terwijl ik weg was, hebben ze blijkbaar geïnvesteerd in televisies. Het zijn gigantische bakken met een klein scherm, maar het is beter dan niks. Ik neem de afstandsbediening en zap langs de zenders. Uiteindelijk blijf ik hangen bij een dramatische, engelse soap. Het lukt me maar niet om mijn aandacht erop te vestigen. Ik denk voortdurend aan van alles en nog wat. Mijn hoofd lijkt wel een cursus wiskunde, vol lettertjes en cijfertjes, maar geen enkele oplossing. Ik zet de tv uit en ga op het bed liggen. Heel even lijk alles te vergeten, heel even is er niks gebeurt en beeld ik me in dat ik straks wakker wordt en Nathan op me wacht in de keuken. Dat gevoel wiegt me in een eindeloze, diepe slaap.

Hehehe, nu weten jullie nog steeds niet er met Nathan gebeurd is. 😁😂

Maar even een ander vraagje, waarschijnlijk krijg ik hier toch geen reactie op, maar laat me gewoon proberen. Ik wil graag een nieuwe cover, maar zelf suck ik daar echt in.  Normaal maakt Anna die voor mij, en die zijn altijd super mooi en goed. Maar ik dacht dat het wel leuk zou zijn als de cover eens van een lezer kwam. Duss, als je dit wil doen (waarschijnlijk niet) stuur me dan een bericht op insta ofso (unacidties) en dan laat ik wel iets weten.  Ik ga hier zo geen reactie op krijgen en lekker zielig worden, dusss please iemand??
                               ~
Waar hou je het meest van?

• Nathan natuurlijk😜 •

Vote!