The Escape

Hoofdstuk 31

*POV Nathan*

'Hij kan elk moment wakker worden.' hoor ik een dokter zeggen. 'Het heeft even niet veel gescheeld, maar hij komt er door, wees gerust mevrouw.' Ik vraag me af tegen wie hij het heeft. Ik zou het willen vragen, maar het lukt me niet eens mijn ogen te openen. Ik zou willen vloeken en schreeuwen en alles om me heen kapot gooien. Maar ik lig hier en kan geen vin verroeren. Het voelt alsof ik opgesloten zit in een klein doosje en ik er pas uit mag als iemand beslist dat het lang genoeg geduurd heeft. 'Nathan,' zegt een bekende stem huilend. ''Waarom doe je toch al die dingen? Ik hou verschrikkelijk veel van je, maar elke keer opnieuw moet ik verliezen. Maar deze keer niet, je moet er door komen, je kan het.' Als ik zou kunnen zou ik nu met mijn ogen draaien en zuchten. Overdrijft ze altijd zo? En wat bedoelt ze met 'al die dingen doen' Ik snap er werkelijk niks van. Het enige wat ik weet is dat ik hier lig en dat zij naast me zit. Verder dan tien minuten raak ik niet terug in de tijd. Wat is er gebeurd? En wie was ik voor het gebeurde?

Uren lang lig ik hier al. En uren worden dagen en dagen worden weken. Maar er veranderd niks. Ik kan nog steeds niets bewegen, laat staan iets zeggen. Ik lig hier als een dode, die wacht tot hij begraven wordt. Het enige verschil is dat ik niet dood ben en niet begraven word. Maar verder zijn er geen verschillen. En moest zij er niet zijn om constant tegen me te praten, dan was het hier muisstil. Maar ze kan haar mond niet houden en blijft maar door tetteren. Ik vraag me af waar ze de verhalen blijft halen. Ik bedoel, ik kan toch niet reageren. Ze is de enige die het gesprek op gang kan houden. En bovendien zou ik het niet erg vinden als ze eens twee minuten haar mond zou houden. Maar ik kan het haar niet vragen of bevelen, ik kan alleen luisteren of niet luisteren. En omdat ik toch niks beter te doen heb kies voor de eerste optie. 'Ik dacht dat ik je kwijt was, Nathan!' Ik hoor aan haar stem dat ze voor de zoveelste keer aan het huilen is. Ik zou haar willen zeggen dat alles goed komt en dat ze niet mag huilen, want dat werkt op mijn zenuwen, maar ja, je weet wel waarom dat niet gaat. 'Wat is er nu zo leuk aan die alcohol? Waarom deed je dat?' Ze zwijgt even, alsof ze op een antwoord wacht. Maar lang blijft ze niet stil, 'waar is Tamara?' Haar stem klinkt verbaasd en geschokt. Van de duizenden zinnen die ze vandaag al heeft gezegd, is dat de enige die tot me door dringt. Wie de fuck is Tamara? En waarom is die zo belangrijk voor haar?

Hoi!

Ik know, dit is veel te kort, maar vote toch maar! : )
                               ~
Wat is je grootste angst?
• polsen (ik kan er niet naar kijken en je mag NOOIT aan mijn polsen komen!) •