Dzisiaj już 4 dzień szkoły. Nic się nie zmieniło. W dalszym ciągu jest tak samo. Nie wiem co robię źle. Nie wiem co mają mi za złe. Może nawet nic? Dlaczego ja? Czemu to mnie wybrali? Codziennie zadaję sobie te pytania. I od 4 lat nie znalazłem odpowiedzi.
-Hej, wiesz może gdzie jest gabinet dyrektora?- podszedł do mnie wysoki blondyn, wyrywając mnie z zamyśleń.
-Tym korytarzem w lewo.-odpowiedziałem uśmiechnięty.
Czekaj stop. Od kiedy ja jestem uśmiechnięty? To nie jest normalne.
-Dzięki, a tak po za tym jestem Charlie- przedstawił się.
-Jestem Leondre, możesz mówić mi Leo.
Całkiem miły był ten chłopak. Może wreszcie znalazłem kogokolwiek kto mnie polubił.
*następna przerwa*
-Hahaha, patrzcie jak go urządziliśmy, przez miesiąc w szkole się nie pokaże.
Wszyscy się śmialo. Nie wytrzymałem. Wybiegłem ze szkoły. Kiedy ten koszmar się skończy? Czy w ogóle się skończy? Z dnia na dzień tracę nadzieję. Dotarłem do domu. Mama nie była zdziwiona. Przyzwyczaiła się do mojej sytuacji wśród rówieśników.
Wbiegłem do mojego pokoju. Oczywiście wyciągnąłem jedyną rzecz, która wydaje się mnie lubić. Kolejne rany pojawiły się na mojej ręce. Nie powiem, że lubię to robić, ale daje mi to ulgę. Przynajmniej chwilową.
-Leo, przyszedł ktoś do ciebie!- usłyszałem wołanie mamy.
Niechętnie odłożyłem przedmiot, obwinąłem szybko dłoń bandażem i poszedłem zobaczyć kto to.
W drzwiach zobaczyłem Charliego.
-H..Hej- przywitałem się nieśmiało.
-Cześć, widziałem jak wybiegasz ze szkoły i postanowiłem pójść za tobą, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku.
-Oh.. to miłe. Chcesz wejść?- sam zdziwiłem się tym pytaniem.
-Jeśli to nie problem....
Gdy chłopak wszedł do mojego domu od razu pobiegłem do pokoju schować żyletkę tak aby nowo poznany kolega nie widział jej. Niestety nie udało mi się i zauważył ją.
-Dlaczego ty...
-To długa historia.
-Mam czas.
-----------------------------------------------
No to drugi rozdział za nami! Niesamowicie podoba mi się to opowiadanie. Mam nadzieję, że wam też!
Yukii
