BİR İSTASYON HİKYESİ:
Suyu açıp yüzünü mesh etti genç kız. Ardından ıslak elleriyle boynun tuttu. Sonunda aynaya bakacak gücü kendinde bulduğunda başını kaldırdı. İki elini lavabo'ya yasladı, bacaklarında güç kalmamıştı. Gözlerine baktı, ardından akmış olan rimeline. Tek kelime ile: yıkılmıştı. Okadar yorgun ve paramparça duruyordu ki. Herşey gözlerinde belliydi. "Ben bu muyum?" dedi kız kendine. Doğru, kız hiç bukadar çökmemişti. Yabancıya bakar gibi kendi yüzünü inceledi. Kız bu halini izledikçe ağlayası geliyordu. Toparlanmalıydı. Musluğu açıp elini yeniden ıslattı kız, gözünün altındaki akmış rimeli eliyle dağıtıp yok etti. Ardından yüzünü yıkadı ve peçeteyle kuruladı. Aynada yine kendine baktı ve gülümsedi. Ardından banyodan çıktı ve hiç birşey yokmuş gibi yoluna devam etti. Ve kimse bu genç kızın hikayesini öğrenemedi, çünkü herzaman gizledi. İçinde yaşadı ve yansıtmadı.
