Kahrolası Kaderim

Yinemi Aynı Şey ?

Ben başımı tutuyor ve acılar içinde bağırıyordum ki bir anda etrafa bir sessizlik çöktü. Gözümü açtığımda sanki bir şekilde zaman durmuş ve sadece ben hareket edebiliyordum. Babam elindeki poşetleri yere bırakırken ve güvenlik ise yumruğunu sıkmış,gerilmiş ve sinirli bir şekilde babama doğru savururken donmuştu ben olanlara bir anlam veremezken etrafıma boş gözlerle bakmaya başladım. Sadece babam ve güvenlik donmamış etraftaki herşey donmuştu. Biraz korkuyordum doğal olarak bu kadar şey birden bire nasıl oldu. Rüyamı görüyorum yoksa beynimin bana bir oyunumu bu ? Şaşkın bir şekilde ne yapacağımı düşünüyordum ki tekrar başıma ağrı girdi ve herşey yeniden akmaya başladı ve küt diye bir ses duyuldu. Güvenlik babama sağlamca yumruğunu geçirmişti. Olayın şokundan çıkıp babamın yanına koşup "dur baba yapma" deyip önüne geçince "sen karışma uzakta dur" deyip hafifçe beni geriye itti ve bir anda yine aynı şey oldu zaman durdu. Adeta bir oyun gibi zaman duruyor ve akmaya devam ediyordu. Üzerimdeki şoku atlatıp güvenliğe doğru yanaşıp yumruğunu yüzüne doğru çevirdim ve zamanın akmasını bekledim. Amacım babamın intikamını almaktı. Fakat bir türlü zaman akmadı ve içimi enfes bir korku kapladı çünkü zaman bilmediğim bir şekilde duruyor ve bilmediğim bir şekilde akmaya devam ediyordu. Ya zaman hiç akmazsa, o zaman ben ne yaparım.

Birşeyler düşünmeliyim ama ne ne yapmalıyım. 10 15 dakika düşündüm durdum ve zamanın donduğunu gerçekten hissetmeye karar verdim. Çünkü beynim hala beni bunların bir rüya yada kabus olabileceği konusunda beni uyarıyordu. Donan her nesneye dokunup hissetmeye başladım. Kısacası beynimi kandıracaktım fakat başarısız olup bu durumdan kurtulamayacağımı düşünmek beni bu korkunç mücadelenin dışına sürüklüyordu ne yapmam gerekiyor hala bilmiyordum.

 Derin bir nefes aldım kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım ve içime çektiğim o soğuk ve kuru havayı hissetmeye gözlerimle hareket etmeyen bulutları izleyip gerçekten zamanın durduğuna ikna olmaya çalıştım. Bu kadar derdi tasayı düşünmeyi bırakıp boşluğa ve sessizliğin o güzel çağrısına kendimi bıraktım. Gerçekten de zamanın durduğunu hissedebiliyor ve sanki ellerime bir ışık ve bir parıltı yerleşiyordu. Hoş hafif ve birazda korkutucuydu ama korkmuyordum sanki bütün fiziksel anlamda ağırlığım düşmüş ve kuş olup uçabilir gibi hissediyordum ki bir anda zaman akmaya devam etti ve güvenlik kendine sert bir yumruk attıktan sonra yere yığıldı.

Kendi kendime 'evet hakan işte bu kadar'deyip seviniyordum. Çünkü zamanı kendi kontrolüm altına almıştım.