Kar Tanem (Mevsim Serisi 3)

Tanıtım

Kar Tanem - (Mevsim Serisi 3)

"Kesin kararlı mısın?"

"Olması gereken diye düşünüyorum." derken sıkıntıyla iç ekmişti. Yıllar geçmiş ama içindeki pişmanlık ve acıdan en ufak azalma olmamıştı. Bazı zamanlar arttığını bile hissediyordu. Kalan ömrünün ruhsuzluğu gözüne korkutucu geliyordu.

"Olması gereken değil yaptığın bunu bil Arhan!" Kararında değişiklik yapamadığını görünce endişesi de artmıştı.

"Artık neyi bilip bilmediğimden emin değilim. Anlamsız bir hayatın başkahramanıyım ve günlerimi geçirmekten başka bir şey yaptığım yok Semih!"

"Silkelenip kendine gelmen lazım! Bu böyle devam etmez!" derken gözünün önünde her gün daha da boşluğa düşen arkadaşı için elinden bir şey gelmiyordu.

"Üzerimdeki ölü toprağı öylesine ruhuma işlemiş ki, silkelenmek çözüm değil Semih."

"Yani çözüm yurtdışında yaşamak, öyle mi?"

"Keşke çözüm bu kadar basit olsa!"

"Biriniz de başka bir şey yapın ya! Kaç kaç nereye kadar?" derken sinirle soluyordu.

"Ben böyle olmasını ister miydim? Ama başka şansım yok! Ailemin benim yüzümden üzülmesini artık istemiyorum!"

"Şimdi sen buradan gidince onlar üzülmeyecek mi? Saçmalama Arhan ya!"

"Hiç değilse görmeyecekler ve yeni bir hayat kurdum diye düşünecekler. Yıllardır sürdürdüğüm oyunun daha iyisini sahneleyince de kalpleri soğuyacak."

"Önce Tuncer, sonra Serdar şimdide sen. Kaçmak neyi değiştiriyor? İkisi de kuzu kuzu döndüler ama hala aynılar. Dostum bence kendini kandırma. Kaçmak o sorunu yanında götürdüğün müddetçe sana yardım etmez. Bu yüzden hiç değilse sevdiklerinin yanında olup, onların desteğiyle tekrar eski Arhan olmaya çalış. Yoksa kendini bitireceksin!"

"Kalp ağrımın, pişmanlığımın benimle geldiği her yerin bana aynı olacağını bilmiyorum mu sanıyorsun? Her şeyi biliyorum Semih. Beş yıldır her anımda içimde büyüyen bir pişmanlıkla ömrümü tüketiyorum. Her baktığım yerde o var. Her tanıdığım onunda tanıdığı. Gece başımı yastığa koymaya korkuyorum. Her gece gördüğüm kabuslarla gözlerimi açıyorum." deyip bedenini koltuğa çöker gibi bırakmış ve başını ellerinin arasına almıştı. "Ona her gece başka birinin dokunduğunu bilmek, o kişiyle yaşlanacağını kabullenmek ve bir daha onu görmeyecek olmak... Kendi hatam olsa da ağır geliyor. Artık dayanamıyorum." Sözlerinin ardından ağzındaki acı tatla yüzü buruşmuştu.

Arkadaşının yıllardır yaşadığı sıkıntının en büyük tanığıydı. Bu yüzden sözlerin altındaki derinliği çok iyi biliyordu. Elindense hiçbir şey gelmiyordu. "Seçimlerimiz... Biliyorsun her birinin sonucu var. Zor olsa da buna katlanmamız gerek. Arhan artık ayağa kalk ve kendine eziyet etme!"

"Haklısın seçimlerimizin sonuçlarına katlanmamız gerek. Ben beş yıldır bunu yapıyorum. Pişmanlıkla her gün yanıyorum. İşin kötü yanı da ömrümün sonuna kadar da yanacağım. Kendine eziyet etme diyorsun ya! Bence eziyet etmeliyim. Verdiğim karar için her gün kendimi cezalandırmalıyım. Elimdeki güzelliğin kıymetini bilemediğim için kalbimdeki açılan yarayı her gün kanatmalıyım. Bunu unutmamalıyım Semih."

Ne söylese arkadaşının düşüncelerinde gedik açamayacağını öğreneli çok oluyordu. Fakat her seferinde bir umut diyerek atıyordu adımlarını. Yine klasik bir konuşmanın sonuna gelmişlerdi ve arkadaşının acısının ölene kadar dinmeyeceğini anlamıştı. İnsanın sevdiğinden ayrı olması gerçekten zordu. Kısacak zaman içinde kendide bunu yaşamış ve Nisa'yı hayatından uzak tutmaya çalışmıştı. Bunda başarılı olamayarak tüm prensiplerini yıkmış ve risk almıştı. Sonuçsa buna değmişti. Tersi bir durumda Arhan'dan farkı olmayacağını biliyordu. Bu yüzden de dostunun kalbindeki acıyı çok iyi anlıyordu. Bunun verdiği hislerle kabullenerek konuşmaya başlamıştı. "Gideceğini ailen biliyor mu?"