Dat Mysterieuze Mensenkind

Hoofdstuk 3

Zenuwachtig ga ik ons hutje binnen. Ik plof me neer op mijn bed en gefrustreerd probeer ik terug voor me te zien wat daarnet gebeurd is. Ik stak mijn hand in het water, en het was precies alsof er een andere wereld achter lag. Een andere wereld.. de mensenwereld. Ik voel het bloed door mijn aderen stromen wanneer mijn hart sneller begint te slaan. Dat meer.. is het een doorgang? Naar de mensenwereld? Alwan heeft me al heel mijn leven gezegd dat ik niet naar het meer kan, dat het gevaarlijk is daar. Is dit waarom? Er zit een grote brok in mijn keel en de adrenaline overwelmt me. Wanneer ik een beetje gekalmeerd ben, komt Alwan het hutje binnen. "Ik ben eindelijk klaar Leah, het spijt me dat je zo lang hebt moeten wachten.", zegt hij uitgeput. Hij legt voor ons een geurkaars aan en komt naast me op de bank zitten. "Dus.. wanneer ga je het me vertellen?", vraag ik hoopvol. Hij kijkt me bedroefd aan en zucht. "Luister Leah.. ik en Azabelle hebben besloten dat je er nog niet klaar voor bent. Om heel eerlijk te zijn, zul je er nooit klaar voor zijn. En dat komt omdat je dat ook niet hoeft! Je bent hier gelukkig, je leven is perfect. Je hoeft niets te weten over de mensenwereld. Je hebt mij, en Azabelle. En de rest van Yucreon!..", zegt hij. Ik kan het niet geloven. Hij doet alsof ik hier thuis hoor. Hij doet alsof dit de plaats is waar ik voor mijn hele leven wil zijn. Alsof ik voor altijd mijn leven even saai wil. En misschien wil ik dat wel.. Maar dat kan toch niet? Me verbieden om iets over mijn verleden te weten? Is dat niet gewoon waanzinnig gestoord? Of ben ik gestoord? Hoor ik hier wel? Willen de mensen me wel hier? En wat gebeurd er allemaal in de mensenwereld? De spanning word me te veel en gefrustreerd loop ik het hutje uit. Ik hoor Alwan me nog na roepen, maar ik luister niet. Ik blijf rennen en rennen, tot mijn longen en mijn lichaam het begeven.  Ik ben vlak bij het Zielenmeer. Als Alwan me niet wilt vertellen wat er allemaal in de mensenwereld gebeurd, dan moet ik er maar zelf achterkomen. Ik ren naar de dode boomstronk toe en focus me op het water. Het bos begint zich weer te vormen in het water, en gespannen steek ik mijn hand erin. Het werkt, mijn hand is niet nat. Voorzichtig laat ik me zakken in het meer, tot alleen mijn armen nog buiten het meer zijn. Opeens voel ik een ferme grip rond mijn beide armen, die me langzaam terug Yucreon in trekken. Ik probeer tegen te stribbelen, maar de zenuwen worden me simpelweg te veel en langzaam aan word het beeld wazig voor mijn ogen. Voor me alles zwart word zie ik het nog net. De personen die me uit het meer trekken zijn Azabelle en Alwan. Ik was er bijna. Bijna was ik in de mensenwereld. Dan wordt alles zwart.