Larry Stylinson. Love!?

Louis pov.

Ik keek mijn moeder, Johanna, boos aan. Waarom accepteerde ze me gewoon niet? Ja, ik was onhandelbaar. Dus? Dat maakt me echt niet anders dan de rest van de familie, want ik blijf gewoon een Tomlinson, is het niet?

Snel stampte ik de trap op. Johanna kwam me achterna, maar ik smeet mijn volgekladde kamerdeur dicht, recht voor haar neus. Helaas zat er geen slot op, maar daarvoor had ik dus een ijzer kettinkje daar gehangen. Weet je wel, zo één die met de voorkant aan de deur zit en de andere kant aan de muur, zodat je dat knopje erin kon schuiven. Dat deed ik dus. Ze kon er nu niet meer in.

‘Louis Tomlinson, kom je kamer uit!’ riep Johanna hard.

‘Stik erin!’ snauwde ik terug. Ik strompelde naar de kast en pakte mijn koffer. Aangezien ik wist dat ik het nu veel te ver had geschopt, propte ik er wat kleren in en wat voetbalkleding. Ook probeerde ik mijn voetbal erin te drukken, wat geen resultaat had. Vasthouden dan maar.

Aan de andere kant van de deur hoorde ik gemompel. Iets over dat Johanna het had gehad met mij en een huilende Charlotte.

Ik durfde eigenlijk amper uit mijn kamer te gaan, bang voor klappen, of geschop. Of misschien erger…

Maar dat ergste was dus al gebeurd, op 14 december, 10 dagen voor mijn verjaardag. Eigenlijk het ergste wat me ooit is overkomen.

Ik was uit huis gezet.