Run, Just dont fall

Chapter 2: New beginning? Or ending?

"You're impossible Chase!"

Nagtatakang tingin lang ang isinagot ko kay Run. Dalawa nalang kami ngayon dahil nakarami ng inom yung apat at nagsi tulugan na sa kanya kanyang room sa hotel ng beach resort na pinag sstayan namin ngayon bilang pag cecelebrate sa pag uwi ni Run.

"How could you do that to yourself huh?" Problema ba ng lalaking to?

Hindi ko sya pinansin at kinuha ang shot glass tapos ay nagsalin ng alak at ininom. This is what i love about myself, hindi ako basta basta mapapatumba sa inuman. Astig ako.

"Eh ano ba yan, sermon agad? Wala manlang hello Chase Amelie i miss you lets get married?" Natatawa kong tanong sakanya pero sinamaan lang nya ako ng tingin.

"Ganyan ka na ba kadesperada?" Nagpintig ang tenga ko sa sinabi nya.

Desperada? Ako?

"Okay sige ako na ang desperada, and of all the people alam mo na i want everything to happen according to my timeline! At teka nga ha, wag mo akong masermon sermonan jan gantong ikaw naman ang cause of delay. Kung hindi ka kasi masyadong maarte at pakipot edi sana hindi ako aabot sa ganito ngayon" tama ang nabasa nyo. I am the type of person na seryoso sa pagpaplano sa buhay. I even have a frame sa bahay ng timeline ng buhay na gusto ko. At ito na yun, nasa part na na dapat ay magkakaanak ako. And it frustrating na 5 years delayed na ang plan ko na magkababy dahil sa pag alis ng isang to tapos sya pa ang may gana magtatalak ngayon? Tss

"And thats what i dont get, kung gaano mo sineseryoso yang mga plano mo sa buhay ganon mo naman hindi kayang seryosohin yang sarili mo!" Talk to my hand.

Hindi ko sya pinansin napatingin ako sa lalaking nasa kabilang table hindi kalayuan samin na nakatingin sa legs ko.

I smirked. Ibinuka ko ang legs ko para hindi na sya mahirapan silipin ang panty ko. Nanlaki ang mata nya.

Men.

Biglang may bumagsak na towel sa legs ko dahilan para matakpan 'yon.

"Ano ba, panira ka naman!" Sita ko kay Run na namumula sa galit na nakatingin sakin.

Hinila nya ako palayo sa table na yun.

"What's your problem ba?" Inis na sabi ko at hinawi ang kamay nyang mahigpit na nakahawak sa braso ko.

I dont understand him.

"Seriously Chase pahalagahan mo naman ang sarili mo pwede? Bakit okay lang sayo na pagtinginan ka at harap harapang bastusin ng mga lalaki?"

Inis na tumingin ako sakanya. Seriously din anong problema nya?

"What are you trying to imply?"

"Na para kang karinderyang bukas para sa lahat!" And thats it.

Umusok ang tenga at nag init ang sulok ng mga mata ko sa narinig ko.

2 decades, no. 2 decades and a half. Sanay na sanay na ako na marinig ang pang iinsulto nya sakin bata palang kami. At hindi ko alam bat naiiyak pa ako ngayon. Siguro dahil after 5 years na wala sya nag eexpect ako na magiging mabait sya sakin kahit papano?

"How dare you! How dare you insult me. Porke ba alam mo na gustong gusto kita may karapatan ka na na pagsabihan ako ng kung ano ano? Atsaka kailan ka pa nagkapake sakin? Para sa walang pake kakaiba ka. Ang kapal ng mukha mo. Oo kilala mo ako simula pagkabata pero hindi mo pa ako lubusang kilala!" Hindi ko na napigilan ng tumulo ang luha ko. Nakakainis. Sana pala hindi nalang ako sumama sa lecheng welcome back party na to! It hurts you know.

Tatalikod na sana ako pero humarap ako ulit sakanya at seryosong nagsalita.

"At kung ang kinagagalit mo ay yung kaninang sinabi ko na ikaw ang napili kong bubuntis sakin kalimutan mo na yun! Pero hindi parin magbabago ang desisyon ko. Hindi lang naman ikaw ang lalaki sa mundo. At para akong karinderyang bukas sa lahat diba? So marami naman siguro ang gustong kumain." I smiled bitterly at iniwan sya.

Ouch ha!