International Pleiboi

01

Ano nga bang ginagawa ko dito? Dapat wala ako dito. Dapat nandoon ako sa harap ng monitor at gumagawa ng paper works. Napairap ako nang makapasok ako sa loob. Nandito na rin naman ako at hindi ko sasayangin ang 12k ko na pinambili ng punyetang ticket na ito.

Yes i fucking bought a concert ticket worth 12 thousand pesos. Sa 12k na yon napakadami ko ng mabibili kasama na ang pangkain ko sa isang buwan yet i chose to buy a freaking concert ticket.

Nilibot ko ang mata ko sa loob ng concert venue. Some of them are crying maybe because they can't believe that they'll finally see the boys on stage.

I heard na madaming naubusan ng ticket for this concert napapangiwi nalang ako sakanila. Ano bang mapapala nila kapag umattend sila ng concert, magsasayang lang sila ng pera. Ganon parin naman, isa ka parin sa million na fans and none of the members will remember that you freaking exist.

I'm not being salty. I'm just telling the truth.

Kaya nga naiinis ako sa sarili ko kung bakit bumili ako ng kinginang ticket na ito na pagkamahal mahal eh hindi naman ako fan. Maybe some them are cursing me right now for buying a ticket na hindi ko naman deserve.

So let's get back to the concert venue. Umupo ako sa seat na nakalagay sa ticket ko. Tinignan ko ang babaeng nasa tabi ko na tulala habang may hawak na lightstick, they call it army bomb.

"Hey are you okay?" I asked her. Baka mahimatay ito dito ako pa naman katabi.

"O-okay lang ako. Hindi ako makapaniwala na nandito na ako. Ate hindi ba ako nananaginip? Totoo ba talaga 'to?" And guess what, she started crying.

"So you're a first timer then?" I chuckled. Hindi ko alam kung bakit iniiyakan niya ang mga walang kwentang bagay. I think nasa 15 or 16 na siya.

"Matagal ka na bang nakakapunta ng concert ate? Ako kasi ngayon lang, pinagipunan ko 'to pinaghirapan kong makuha ang seat na ito kasi gusto ko silang makita."

"It's good to hear na pinagipunan mo ang perang pinambili mo ng ticket. But I'm telling you it's better to save your money for your future than buying a concert ticket." Aba mahirap ng kitain ang pera ngayon buti sana kung nanganganak ang pera pero hindi!

"Ngayon lang naman Ate. Iniyakan ko pa Mama ko para payagan akong maka-attend. Ikaw ba Ate nagipon ka rin ba?"

"Hindi. Sa totoo lang pwede akong mawalan ng 20 thousand na sahod dahil sa pagpunta ko 'rito." Natawa ako. Malaki din ang makakaltas sa sahod ko pero sana naman ay hindi.

"Nagtatrabaho kana Ate?" Okay mukhang shock na shock siya.

"Yep. I'm 23 years old and currently working as a secretary. Mukha ba akong bata?" Natawa ako sa itsura niya. She looks cute tho.

"Ohmygod! Matagal kana bang fan? Ilang years na Ate? Sinong bias mo? Sinong bias wrecker mo? Nakita mo na ba sila ng malapitan?" Natutuwa ako sakanya jusque ka-cute na bata.

"No I'm not a fan. Hindi ko nga alam kung bakit nandito ako, sinasayang ko lang ang o-" Okay ang bastos ng tumatawag sakin. Kinuha ko ang phone ko at nakitang video call iyon. Napatingin ako sa katabi ko, baka ma-freak out siya kung sasagutin ko kaya pinabayaan ko nalang. "Sorry about that."

"Hindi ka fan Ate?" Bago ko pa siya masagot may tumatawag na naman kaya no choice ako kundi sagutin.

"What?" I asked with a poker face.

"I saw you entering the venue. So you decided to attend the concert huh?" He's teasing me okay chill. Eto na nga ba ang sinasabi ko kung bakit ayaw kong pumunta sa mga ganito.

"Actually napilitan lang ako, akala ko kasi walang pupunta so tumulong lang ako na bumenta ang concert na ito." Pagdadahilan ko.

"OHMYGOD! SI RAP MON BA YAN? OMG OMG OMG OMG." Nag h-hysterical na ang katabi ko kaya tumingin ako sa paligid pero wala naman atang nakarinig.

"Calm down, girl. Ayaw kong pagkaguluhan. Okay as a reward for being a good girl, i'll let you talk to him." I smiled. Nakita ko siyang nanginginig at umiiyak.

"Hi there! Enjoy the show later." And he freaking showed his freaking dimple okay shoot me now yall!

Hindi makapagsalita ang katabi ko kaya napangiwi ako dahil sa sobrang lakas ng hagulgol niya. Siguro fan na fan talaga siya ng mga tropang bayag na ito.

"So where did you get my number this time, Joonie?" Iritang tanong ko. Nakailang palit na nga ba ako ng number? Pero kahit ilang palit man ako sinisave ko parin ang number niya, funny right?

"I have my ways, baby."

"Don't baby me and stop calling me!"

"Let's meet later baby after the show. I missed you." He's sweet but nah i really don't like it when he's calling me baby like bruh i'm not his baby and people might misunderstood his actions.

"Nah I'd rather sleep than meeting you." I'm being pakipot right now. Yes lmao.

"Do you want me to go there and let the whole universe know that you're my baby?" All right he's blackmailing me. And I'm telling yall he can do that. He doesn't care about his image as long as mahal daw siya ng fans it's okay na maging totoo. See that's why many people like him because of his personality.

"You know i hate attention." I rolled my eyes.

"Yes you hate attention that's why you're avoiding us." He smiled.

"Let's talk later. Bye." I ended the video call.

Tinignan ko ulit ang katabi ko na umiiyak parin hanggang ngayon.

"Ate siguro nananaginip lang talaga ako. Nag hi si Rap Mon sakin. Hindi 'to totoo!" I reluctantly rubbed her back. Sabi ko na eh kaya ayaw kong sagutin ang tawag na 'yon.

"Kayo ba ni Rap Mon ate? Tinawag ka niyang baby." Tanong niya nang mahimasmasan na siya. Natawa ako sa tanong niya.

"We're not dating, he's a friend from fetus days. His mom and my mom are bestfriends so kasama ko siyang lumaki. Don't worry hindi ko sila aagawin sayo." Pagbibiro ko. Hanggang ngayon nga hindi ko parin maisip na madami ng humahanga sakanya samantalang dati siya ang human dictionary ko.

"Ang swerte mo Ate."

"Hindi ako swerte, malas kamo. Wala akong friends dahil sakanila pati manliligaw walang nagkakamali ni isa kasi kung makabakod akala mo tatay ko."

The concert started and it went well naman. The fanchants are incredible nakakakilabot lalo na't naririnig mo sa buong arena. Ang swerte ng mga bayag na 'yon dahil may fans silang todo kung sumuporta.

"I hate saying goodbye but here's the last song and i want to dedicate this song to my baby. You guys are my babies!" Naghiyawan ang mga tao sa loob ng arena. "Thank you for coming i won't forget this wonderful experience, till next time Armys. I love you."

And the concert ended. Naglabasan na ang mga tao pero ako nakaupo parin with this cutie girl na katabi ko na hindi ko na mabilang kung ilang beses siyang umiyak.

Akmang tatayo siya pero pinigilan ko siya. "Stay here for a while. I'll let you meet them but promise me atin atin lang ito." I laughed. Kitang kita ko ang saya sa mga mata niya nung magsimula ang show at gusto ko pa siyang pasiyahin ngayong gabi.

Meeting your idol and having a skinship with them are one of the best feeling ever. At ayaw kong ipagkait sakanya 'yon, she deserve it anyway.

"Ate...." Humagulgol siya nang yakapin niya ako. Jusque nakikita ko sakanya ang sarili ko nung kabataan ko, baliw na baliw din ako sa mga ganyan but hindi sa singers, baliw ako sa mga actors.

"Stop crying na. Kanina ka pa umiiyak."

"Thank you talaga Ate. Ano bang pangalan mo Ate?" Pinagiisipan ko kung sasabihin ko ba ang tunay kong pangalan o hindi dahil sa pesteng nagpangalan sakin. I hate my parents for giving me a weird name and having a weird surname.

"Call me Nochu."

***
So after 7 months here's the first chapter hahahaha. Masyado akong poor sa grammar pero intindihin niyo nalang ples. Lintik na Nochu kasi yan pa-english english pa marunong naman magtagalog. But yeah sana suportahan niyo din ito gaya ng pagsuporta niyo sa Park Jimin's Child. Promise this time wala ng paasa hahahahaha.