I will always love you

laat me niet zo schrikken.

speciaal voor nynke die dit boek zo geweldig vind...

pv.sara

de vogeltjes fluiten en het zonnetje schijnt op mijn gezicht als ik volgende ochtend wakker word. een ding is wel vervelend. mijn rug doet echt zeer rot boom. ik spring naar beneden, geen Mike fijn nu zit ik dus alleen in een bos met waarschijnlijk roofdieren. 'hey' ik slaak een kreet die hufter had zich verscholen achter een boom. 'niet grappig ik krijg nog eens een hartaanval van jou' ik geef hem een slappe duw. hij grijnst. 'lekker geslapen?' ik geef hem de meen je dat nou blik. 'ik slaap in een boom terwijl het koud is het heeft denk ik zachtjes geregend en mijn rug is helemaal verkloot o en vergeet de blaren op mijn voeten niet, maar verder ben ik oké en heb ik goed geslapen.' ik zie dat hij zijn lach in moet houden wat mij allen maar kwader maakt. gefrustreerd loop ik een end de bosjes in. 'waar ga je heen?'vraagt Mike bezorgt omdat hij denkt dat ik weg ga lopen, ik weet ook wel dat we samen moeten blijven.'plassen' is dus mijn snelle antwoord. dan zie ik het een geef een harde gil, onmiddellijk staat Mike naast me. een leeggezogen konijn ligt voor me met 2 duidelijke tand afdrukken. zo wit als een doek staren Mike en ik naar het konijn. 'Mike weet jij toevallig of er hier roofdieren zitten?' ik zie hem twijfelen. 'niet dat ik weet' zegt hij dan. 'dan is er of toch stiekem een roofdier of vampieren bestaan echt.'

pv. Mike

  ik schrik van haar woorden, wat als ze het weet wat als ze me dan niet aksepteerd. snel probeer ik een oplossing te bedenken. 'zullen we het begraven en er later over na denken, ik wil hier niet te lang blijven 'er kunnen elk moment weerwolven die ons verscheuren uit de bosjes komen wand we zitten op de rand van hun territorium... maar dat zeg ik natuurlijk niet. ze knikt. 'ik graaf het gat leg jij hem er in' na het bergraven van het konijn gaan we snel weg van het territorium. dat scheelde niets...