ပန္းမဟုတ္ေသာ ပန္းတစ္ပြင့္ အေၾကာင္း ( အပိုင္း 8)
နႏၵႏွင့္ေအာင္ေအာင္ ေက်ာင္းအေဆာင္ေရွ႔က ခုံတန္းေလးတြင္ထုိင္ကာ စကားေၿပာေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းၾကီးက ၁၀တန္းသမားေတြ အတြက္စားေမးပြဲလုံးေနၾကေတာ့ သူတုိ႔ေတြ ခဏတာလြတ္လပ္ေနၾကပါသည္။ ေက်ာင္းစာေတြကုိလည္း ညဘက္ေရာက္မွ အနည္းငယ္ဂုိဏ္မ်ားၿဖင့္သာ ၾကည့္ေနရသည့္ အခိ်န္ေတြ ၿဖစ္ေနသၿဖင့္ သူတုိ႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ ပုိကာေနသည္။
သူတုိ႔အရြယ္လြတ္လပ္စြာ ေလာကၾကီးကုိ ေၿခဆန္႔လုိ႔ လွမ္းဘုိ႔ရည္ရြယ္ေနၾကၿပီး မဟုတ္လား.... ကုိယ္စီ စိတ္တြင္းမွာေတာ့ ရည္မွန္းခ်က္ကေလးမ်ားၿဖင့္ ကိန္းေအာင္းကာ ရည္မွန္ရာ ပန္းတုိင္သုိ႔လွမ္းဘုိ႔ ကုိယ္စီေလ်ွာက္ေနၾကေလၿပီး။
"ကုိယ့္သမုိင္းကုိယ္ေရးဘုိ႔ပဲလုိတာေပါ့မဟုတ္ဘူးလာ"
"မင္းကေမသမုိင္းကုိ ရည္ရြယ္ၿပီးေၿပာေနတာလာ နႏၵ"
"အဟ ေအာင္ေအာင္ရာ နႏၵဆုိတဲ့ငါကေလ သမုိင္းေတြပထ၀ီေတြ စိတ္၀င္စားတာမဟုတ္ဘူး၊ ငါရင္ထဲမွာ ရွိေနတာက ပန္းကေလးပဲ"
နႏၵလုပ္ေနပုံၾကည့္ၿပီး ေအာင္ေအာင္ အၿမင္ကပ္လာေတာ့သည္။
"ဘာပန္းလဲ ေရႊပန္းလား"
"ေခြးေကာင္ မင္းမညစ္ပတ္နဲ႔"
"မွန္တာေၿပာတာေလ ပန္းေတြမ်ားေတာ့ ဘာပန္းမွန္းမွ မသိတာ"
ေအာင္ေအာင္ ၏မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ လုပ္ေနသည္ကုိ နႏၵစိတ္ေတြတုိလာေတာ့သည္။ ဒီေကာင္တမင္ညစ္ေနတာ။
"ႏွင္းဆီကြ ႏွင္းဆီ ...ဒီေလာကမွာ ငါ့ႏွင္းဆီေလာက္လွတဲ့ ေကာင္မေလးမရွိဘူးကြ ငါ့ႏွင္းဆီက အလွဆုံး အေခ်ာဆုံး"
"ပုိၿပီ"
"လုိေတာင္လိုေသးတယ္ကြ မင္းတုိ႔လဲ သိပါတယ္ ႏွင္းဆီဘယ္ေလာက္လွတယ္ဆုိတာကုိ၊ ငါနဲ႔လုိက္တယ္မဟုတ္လား၊ ငါကလဲ လူေခ်ာေလးဆုိေတာ့ ဟဲဟဲ"
"ဖြဲနဲ႔ ဇကြဲပါကြာ"
"ဟာကြာ မင္းကအဲလုိမေၿပာပါနဲ႔"
"ဒါဆုိ ေရႊနဲ႔ေၾကးပါကြာ"
"ေတာ္ေတာ္ မင္းက ငါလူေခ်ာေလးဆုိၿပီးေတာ့ မနာလုိေတြၿဖစ္ၿပီး ဟားဟားဟား"
