Το τελευταίο τραγούδι

115 4 0
                                    

Ονομάζομαι Νοέλ και είμαι 17 χρονών. Σε λίγους μήνες ξεκινά το σχολείο και θα πηγαίνω Γ Λυκείου. Προς το παρόν είμαι πολύ ενθουσιασμένη γιατί σε λίγες μέρες πετώ για Λονδίνο, καθώς θα πάω με τους γονείς μου και την κολλητή μου την Μαρίσα να πάρουμε τον αδερφό μου για σπουδές. Είναι ο πρώτος του χρόνος θα σπουδάσει νομική και θα πρέπει να τον βοηθήσουμε να τακτοποιηθεί. Για να είμαι ειλικρινής δεν είναι αυτό που με ενθουσιάζει περισσότερο, παρά το γεγονός ότι θα είμαι 2 εβδομάδες με την κολλητή μου στο Λονδίνο.

-------------------

Επιτέλους έφθασε η μεγάλη μέρα, ετοιμάσαμε τα πράγματα μας, και πήγαμε στο αεροδρόμιο. Η πτήση μας ήταν αρκετά καλή και φτάσαμε γρήγορα στο ξενοδοχείο. Αφού τακτοποιηθήκαμε είπα στους γονείς μου ότι θα βγούμε μια βόλτα με την Μαρίσα και φύγαμε. Αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο πανεπιστήμιο να δούμε λίγο το χώρο μιας και βαριόμασταν λίγο να γυρίσουμε πίσω. Καθώς περπατούσαμε κάποιος ερχόταν βιαστηκά, δεν τον είδα και με σκούντησε και έπεσα στο πάτωμα.

-Οπππ συγγνώμη δεν σε είδα, ήμουν και βιαστικός, είσαι καλά....

-όχι, εντάξη είμαι

Ό νεαρός σου έδωσε το χέρι του να σε τραβήξει, τότε σήκωσες το κεφάλι σου από το πάτωμα και είδες 2 υπέροχα πράσινα μάτια να σε κοιτάνε. Ήταν ένα ομορφο αγόρι, ψηλό με καστανές μπούκλες. Εσύ έμεινες και τον κοίταζες σαν το χαζό, δεν ήξερες τι είχες πάθει, πρώτη φορά σου συνέβαινε, δεν μιλούσες

-Είσαι σίγουρα καλά, δεν κτύπησες;

-Ν-ναι, ναι είμαι καλά, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.

-Μαλον δεν συστηθήκαμε σωστά, Harry

-Ν--Νοέλ .... όσο περισσότερο τον κοίταζες στα μάτια τόσο πιο πολύ σε έκανε να ανατριχιάζεις, δεν ήξερες τι έχεις πάθει

-Χάρηκα, εμένα με συγχωρείτε τώρα γιατί έχω και κάτι να κάνω, Τα λέμεεεε...

-Γειαα...........

-Τι έπαθες μορί Νοελ και έκανες όπως το χαζό;

-Τιι, δεν έκανα το χαζό.. Harry, ωραίο όνομα

-Τι έγινε φιλενάδα, ερωτευθήκαμε

-ΤΙ, εγώ όχι φυσικά

-Χμμ ΟΚ

Όλη μέρα δεν μπορούσες να σταματήσεις να τον σκέφτεσαι, το βράδυ δεν κοιμίθηκες, είχες στο μυαλό σου συνέχεια εκείνα τα καταπράσινα μάτια και το γλυκά χαμόγελο, με τα λακκάκια που σχηματίζονταν κάθε φορά που γέλαγε

Το τελευταίο τραγούδιDonde viven las historias. Descúbrelo ahora