Η καταστροφή μου: ο Εαυτός μου

Μονη. Ασχημη. Αθλια. Κενη. Αυτα αισθανομαι. Στην αρχη τα αγνοουσα ομως μερα με την μερα μεγαλωνουν. Δεν μπορω να τα αντεξω αλλο. Οχι δεν με καταλαβαινει κανεις. Εγω ειμαι παντα το χαρουμενο κοριτσι που δεν εχει καμια εγνοια και παντα χαμογελαει. Ολα φενονται ενταξει. Ομως δεν ειναι ετσι... Κατι μεσα μου εχει αλλαξει. Γιατι νιωθω ετσι? Δεν μπορω να απαιτησω την χαρα. Ποτε δεν μπορουσα να ζητησω τιποτα απο κανεναν. Ποτε δεν ξεσπουσα πανω σε κανεναν γιατι απλα δεν ηθελα ποτε να πληγωσω κανεναν. ομως πρεπει να ξεχασω ολο αυτο το βαρρος που νιωθω. Πως ομως? Η μουσικη ειναι παντα εκει για εμενα οταν ειμαι μονη. Περιγρεφει πως νιωθω οταν δεν μπορω να το καταλαβω εγω  ιδια. Λυπητερη μουσικη γεματη πονο.  Ετσι ειμαι και εγω. Ομως ακομα και η μουσικη μας εγκαταλειπει καποια στιγμη. Ποτε δεν φανταζομουν τι θα γινοταν, πως θα εξελυσονταν τα πραγματα και σε τι θα αλλαζα εγω. Μια ζεστη μερα του Ιουλιου λοιπον με ολα αυτα τα συναισθηματα που εκρυβα κατω απο το χαμογελο μου ημουν σπιτι και εκανα μπανιο. Τα σκοτεινα συναισθηματα μου με ειχαν περικυκλωσει. Πονουσα. Αλλα δεν μπορουσα να χυσω αλλα δακρυα. Ενιωθα να με σκοτωνει απο μεσα. Πονο και μονο πονο. Πονο που δεν μπορουσα να εκφρασω ή να σταματησω. Επρεπε καπως ομως να τον σταματησω. Μονο αυτο σκεφτομουν. Ειχα ακουσει απο διαφορα κοριτσια απο το σχολειο μου που χαρακονονταν. Το σκεφτηκα αλλα ο πονος μου με πιεζε. Ετσι πηρα το ξυραφακι μου και αντι να το χρεισιμοποιησω για την κανονικη του χρηση εγω το τοποθετησα πανω το βρεγμενο απο το ωεο χερι μου και το εσυρα αργα προς τα δεξια. Τιποτα ουτε μια γρατζουνια. Η καρδια μου χτυπουσε δυνατα. Μπορουσα σχεδον να την ακουσω. Ξαναπροσπαθησα με τον ιδιο τροπο. Ξανα τιποτα. Αυτη την φορα ομως το πιεσα πιο πολυ πανω στο χερι μου. Νατη μια μικρη ασπρη γραμμη. Το ξανακανα πιο δυνατα. Αλλη μια ασπρη γραμμη. Ομως αυτη αρχισε να κοκκινιζει. Την κοιταγα για λιγο αλλα δεν εβγαλε αρκετο αιμα οως φανταζομουν. Το ξανακανα αλλες πεντε φορες στο χερι μου.τα ποδια μου πονουσαν και ετσι εκατσα στην κρυα ντουζιερα. Κοιταζα τα ποδια μου. Τα λυγισμενα γονατα μου. Πονουσε λιγο το χερι μου. Ομως δεν το εβαλα κατω. Εβαλα το ξυραφακι πανω στο λυγισμενο μου γονατο. Πιεσα και το τραβιξα προς τα δεξια αργα. Πονος. Σωματικος πονος. Αυτο ηταν καλυτερο. Εκανα αλλες δυο χαρακιες στο γονατο μου αλλα  δεξια δεξια μπας και τα κρυψω καπως. Μεσα σε ολα αυτα ο ψυχικος πονος εφυγε. Εστω για λιγο. Εγινε σωματικος πονος. Αυτο ειναι καλητερο επειδη ειναι κατι πιο συγκεκριμενο. Ναι με ειχε κανει να ξεχαστω. Στο πισω μερος του μιαλου μου μου ελεγε οτι ολο αυτο ειναι λαθος. Ομως ολο αυτο που γινοταν με εμποδιζε να σκεφτω καθαρα. Δεν ηξερα ομως πως θα εξελησσονταν τα πραγματα... Ομως σηντομα θα το μαθαινα...