Payong
Gelafries
I still remember the first time we talked. It was the 4th day of January 2016, that time malakas ang buhos ng ulan. It's as if it was mourning for someone dear to it. Iilan na lamang na mga estudyante ang hindi pa nakakauwi. Wala akong payong na dala noon, kung kaya't may dalawa lang akong pagpipiliang gawin. Una ay maghintay hanggang tumila ang ulan na sa tingin ko'y aabutin pa ng bukas o di kaya'y magpabasa na lamang.
Madilim na sa labas at namumuo na ang takot sa loob ko, hindi kasi ako sanay na maabutan ng gabi sa daan. I closed my eyes and sighed. I really have no choice then.
"Bahala na.", saka ako umakmang tatakbo at salubungin ang malakas na buhos ng ulan nang may humila sa akin. Your grip was tight, as if telling me I should have not thought of running in the rain.
"Miss, wag kang magpapabasa. The rain's pouring hard and you'll probably get sick."
Tiningnan kitang maigi. Matangkad, matangos na ilong, mapupungay na mga mata at ang iyong labi na mapula-pula.
"Marco Velasco." Namumula kong sabi. Sikat ka sa school, halos lahat ay kilala ka at hinahangaan. Gwapo, maputi, chinito, varsity sa badminton at ang main vocalist sa bandang "Neverthless" na sikat at pinagkakaguluhan hindi lamang sa school natin kung hindi sa labas din nito.
You smiled at my remark. "Come, sabay na lang tayo sa may sakayan ng jeep." Binuksan mo ang payong mo at sinukob ako rito. It was too small for us pero mas okay na yun kaysa sa mabasa ng tuluyan. I feel so guilty kung bakit nabasa ka pa, if it wasn't for me siguradong hindi ka mababasa.
But that incident was a blessing in disguise. It was the reason why my world became much colorful, everything became so bright all of a sudden.
Mula noong araw na iyon, madalas na tayong magkita. Madalas ka na ring sumasabay sa akin. Sa pagkain ng tanghalian, pagpunta sa school at pati na rin sa pag-uwi. Masayang masaya ako noong mga panahong iyon, everything with you is fun and memorable.
At dahil nga sa madalas tayong magkasma ay pinaghihinalaan nila tayong 'In A Relationship'. Palagi rin tayong tinatanong kung kailan ba naging tayo, pero ang madalas mo na sagot sa kanila ay,
"Hahahaha, magkaibigan lang kami."
Pero alam ng lahat at ng mga sarili natin na hindi lang tayo basta magkaibigan. Ito yung tinatawag nilang "More than friends, without label." Alam kong takot ka, ganoon rin naman ako. The price of being in a relationship with you is too risky, our friendship might end if we were to break up someday so we were contented of what we have.
It was the 4th of January 2017, the exact day when we had our first conversation last year at sa di-inaasahang pangyayari, it would also be the same date that we will be parting our ways.
It was early in the morning when you called me. Tandang tanda ko pa kung paano mo inamin ang nararamdaman mo. You sound so excited at the same time your voice was shaking, you were too cute.
Tawang-tawa ako dahil nahihiya ka pang mag-aya na magkita tayo. Ang dahilan mo pa ay kailangan mong personal na masabi ang lahat lahat. I agreed, syempre dahil mahal din naman kita. But before meeting you at our meeting place, I bought a gift as a symbol of this special day.
Naghintay ako sa garden ng school kung saan tayo madalas tumambay. I was beaming brightly, memories of you started to flood. Everything about you is breathtaking.
Isang oras.
Traffic ba? Siguro nga, because you were never late.
Dalawang oras.
Nasaan ka na ba? Baka may dinaanan ka pa o di kaya'y parte ito ng surpresa mo.
Limang minuto na lamang at magtatatlong oras na ako sa kahihintay. Nag-aalala na ako noon, sino ba ang hindi? Ilang beses na kitang tinawagan pero out of coverage ka raw. Susubukan ko na ulit sanang tawagan ka ng tumunog ang cellphone ko. I was ready to ask you several questions, I was really ready.
"Hello Marco?"
"Hello? Ito po ba si Ms. Scarlett Marquez?" Pero hindi ikaw ang sumagot sa kabilang linya. Sinulyapan ko ulit ang cellphone ko, it was to check whether it was really your number or not. Binalik ko muli sa aking tainga ng masigurado kong iyo nga iyon.
"Oo, eto nga."
"Ka ano-ano niyo po si Mr. Velasco? Ikaw po kasi ang nasa Recent calls niya." Hindi ko alam ang isasagot ko. Girlfriend? Napangisi ako. I know you will be thrilled to hear me say it.
"Girlfriend po niya ito. Naiwan ba yan ni Marco diyan?" May pagkatanga ka pa naman kasi minsan. Naalala ko pa noong takang-taka kung saan mo naiwala yung phone mo yun pala nilagay mo lang sa locker mo.
I was brought back to reality noong may nagsalita ulit sa kabilang linya.
"Kinalulungkot ko po kung ganoon. Nasa St. Luke po si Mr. Velasco as of this moment."
Nagtataka man ay dumeretso ako sa sinabing ospital. Halu-halo man ang nararamdaman, alam kong takot ang nangingibabaw rito. If this is part of your plan well I'm going to give you my middle finger. Hindi na kasi nakakatuwa.
"We did everything that we could. I'm sorry." Tinakasan yata ako ng lakas at napaupo sa malamig na sahig ng ospital. I didn't mind my drenched clothes nor the cold tiles, I don't mind any of it at all dahil ang sakit na nararamdaman ko ang nangingibabaw.
5 hours after my arrival, your heart stopped beating. The sound of the machine that was connected to you was the only thing I could hear that time. According to some witnesses you were already crossing the street near the school when you were hit by a car.
How I regret not telling you the things you wanted to hear. Oo nga't naabutan kita. Oo nga't nakasama kita for the last hours of your life but I could not imagine that you'll be gone forever. Ang saklap ng tadhana natin. Maybe our love was not meant to be, but should it ended this way?
It was the 7th day of the same month noong inilibing ka. Ang pinakamamahal kong Marco. I didn't expect na sa puntod mo na lang kita makakausap at makakasagot sa binitawan mong mga salita. Lumuhod ako sa puntod mo at inilapag ang regalong ibibigay ko sana noong magkikita tayo, isang payong na may nakasulat na Marco & Scarlett. This gift was supposed to be a reminder of how we first had our conversation which led us to be part of each others life.
The tears I was holding back started to drop. I feel so alone.
In a flash, bigla na lang kumulog at kumidlat, nakikisabay yata ang langit sa sakit na nararamdaman ko. Tiningnan ko ang puntod mo, inalala ang lahat lahat. Pumikit ako at inalala ang pagamin mo sa nararamdaman mo para sa akin. Pasensya na at hindi ko na ito masasabi habang nakatingin sa iyong mga mata, pasensya na kung sa harap ng puntod mo na lang ko masasabi.
"Mahal din kita Marco, mahal na mahal."
