Tot de laatste traan

Halloa ;) Ben je niet voor enge verhalen, dan kan je dit beter niet lezen :p

Dit zijn dus allemaal korte verhalen, elk hoofdstuk heeft een kort verhaaltje. Meestal zal dat een thriller zijn. Hopelijk vinden jullie dit goed!

Opgedragen aan Starstruck_Li

Zij heeft deze geweldige cover gemaakt! Nogmaals bedankt ;)

------------------------------------------------------------------------------------

Tot de laatste traan

Ik luisterde naar haar moeizame ademhaling. Keek naar haar gespannen spieren. Haar borstkast ging snel op en neer. Het begon stilletjes aan tot haar door te dringen wat er allemaal de hand was.

Ze probeerde te bewegen, zich te verlossen.

Maar dat lukte natuurlijk niet, want ze was strak vastgebonden aan een paal.

Ik genoot van haar pijn vertrokken gezicht toen ze zich probeerde los te maken.

Het touw sneed in haar polsen. Ze vloekte binnensmonds en na nog enkele pogingen om zich los te wrikken, gaf ze het terneergeslagen op.

Door van genoegen te lachen, verraadde ik mijn aanwezigheid. Haar hoofd ging in een snelle beweging heen en weer. Maar het bleef zwart voor haar ogen, door de blinddoek.

'Hallo?' klonk haar schrille stem. 'Hallo?' herhaalde ze.

'Is daar iemand?' zei ze nu luid en met vaste stem.

Ik negeerde haar en om haar extra te pesten stapte ik een rondje rond haar heen. Mijn schoenen tikte op de stenen vloer.

Ze spitste haar oren, draaide haar hoofd mee met het geluid van de voetstappen.

'Ik weet dat hier iemand is,' zei ze nu met trillende stem.

Weer grinnikte ik.

'Maak me los!' Ze probeerde haar stem dwingend te laten klinken, maar er kwam niet meer uit dan een trillende, onzekere stem. Als een bang vogeltje voor de eerste keer uit haar nest, bang om ergens tegen aan te vliegen.

Ik besloot mijn stem te laten horen. 'Waarom zou ik? Ik heb er veel moeite in gestoken je zo goed vast te binden,' zei ik bitter.

Even was het stil. Je hoorde enkel haar zware ademhaling. Alsook het tikken van mijn voetstappen, galmend door de ruimte. Er was een echo, dus het was geen kleine ruimte.

'Wie ben je? Wat wil je van me?!' riep ze nu benauwd.

De stilte nestelde zich weer in de ruimte.

Ik vertikte het haar vragen te beantwoorden. Ze zal wel zien wat ik van haar wilde.

En uit het niks, werd de stilte ruw verbroken, door een vreselijk schril en oorverdovend geluid.

Ze begon om hulp te schreeuwen.

Er klonk een luide klap toen mijn hand haar wang raakte. Abrupt stopte ze.

Toen kwamen de tranen. Haar ogen begonnen te regenen, druppels baande zich een weg over haar wang. Om uiteindelijk op haar kin te blijven bungelen. Ze waren met velen. Toen er genoeg waren vielen ze en pletsten uiteen toe ze de vuile grond raakten.

Ik trok me er niks van aan. Ik verafschuwde haar, haatte haar met elke vezel uit mijn lijf.

'Wil je echt weten wat ik van je wil?'

Ze slikte gespannen, te verbijsterd om te reageren.

Mijn hand omringde haar keel ijzersterk. 'Ik. Vroeg. Je. Wat,' zei ik langzaam en accentueerde élk woord.