25 november
Noëlle
'Willow, nee!' Weer gooit ze die volmaakte vierkleurige, +4-kaart op tafel. Ik strek mijn arm om vier kaarten te nemen en dan krijst Willow enthousiast: 'Uno!' Mijn mond valt open. 'Meen je dat?' vraag ik aan haar. 'Dat is nu al de derde keer dat je op die manier wint!' Ze steekt haar tong naar me uit en knipoogt. 'Ik ben gewoon een geboren professional.' Ik rol met mijn ogen. 'Assertief kind,' fluister ik, net luid genoeg zodat Willow me hoort. Meteen worden haar ogen groot. 'Wat zei je daar, little owl?' Ik draai me speels weg en zwijg. 'Kom op, Noëlle. Je kan niet voor eeuwig zwijgen.' Ik blijf zwijgen. 'Zoals je zelf wil!' Willow staat recht en loopt naar de gang, haar rugzak en jas meenemend. Serieus, Willow? Ik ben niet van plan om haar te laten gaan, dus ik spring recht, loop naar haar toe en duw haar tegen de muur. 'Sensueel zeg,' blaast ze in mijn gezicht. 'Willow!' roep ik uit en ik duw me lachend van haar af. 'Is alles oké daar?' roept mijn moeder vanuit de keuken. Willow en ik beginnen allebei spontaan te lachen en in no time liggen we naast elkaar op de grond, elkaars hand vasthoudend. Zo blijven we liggen en giechelen, tot mijn moeder uit de keuken komt. Ze staart ons aan, trekt een verward gezicht, schudt dan haar hoofd en loopt zonder iets te vragen weer weg. Weer beginnen we te lachen en deze keer hoop ik dat het nooit stopt.
