drie jaar later
Willow betaalt en begint haar boodschappen weg te steken wanneer ze achter zich een bekende stem hoort. 'Wat? Nee! Ik heb je toch gezegd dat dat niet goed is voor Jonathan!' Die woorden, gevolgd door een lach die over de jaren hetzelfde is gebleven, zorgen ervoor dat Willow zich omdraait. En daar staat ze dan. Haar bruine in een hoge staart gebonden, haar ogen schitteren en ze glimlacht breed.
Noëlle.
En naast haar staat een jongeman.
Hij lijkt even oud te zijn als Noëlle en zijn halflange, zwarte haren staan warrig. Noëlle haalt haar hand door die warrige haren. 'Oké dan! Maar alleen als je belooft dat je hem niet te veel geeft.' En ze knipoogt. 'Ik zou onze kat toch niet meteen vergiftigen? Dan weet je nu al dat ik een verschrikkelijke vader zou zijn.' Noëlle rolt met haar ogen en kust de jongeman op zijn lippen. 'Gekkerd,' zegt ze zachtjes.
'Excuseer? Zou je willen doordoen? Er staan ook andere mensen in de rij.' Willow draait zich om naar de man die die opmerking maakte, haast zich om alle boodschappen in haar tas te steken.
Wanneer ze zich weer omdraait om Noëlle te zoeken, is ze al verdwenen. Willow rent naar buiten, de parking op, maar daar is ze ook nergens te bekennen.
Versuft stapt ze in haar auto en na drie jaar, laat ze eindelijke alle frustratie en verdriet los.
Ze laat een schreeuw horen, slaat op haar stuur en begint vervolgens onophoudelijk te huilen.
dat was het einde van broken pieces
