I'm Forever Yours.

2.

-καιρός ήταν,με κατατρόμαξες! Είπε ξεφυσώντας και έφυγε απο πάνω μου. Κατευθύνθηκε προς κάποια άγνωστη τοποθεσία και πιο αδύναμη τώρα η φωνή του,ακούγεται...

-Με λένε Αλέξη,είχες ένα ατύχημα,σε έφερα σπίτι μου,γιατί το κινητό σου διαλύθηκε και δεν ήξερα πού να σε παω. Φοβόμουν να σε πάω στο νοσοκομείο...

Περιεργάζομαι τον χώρο.

Ακριβώς απέναντί μου βρίσκεται το τζάκι. Νιώθω τη ζέστη του. Δεν νομίζω πως έχω ξανά δει τόσο μεγάλη φωτιά και τόσο μεγάλο τζάκι! Ακριβώς από πάνω του, πάνω σε έναν μπορντό-κόκκινο τοίχο, είχε διάφορους πίνακες ζωγραφικής. Απεικόνιζαν τοπία,λιβάδια,πόλεις, τη φύση γενικά.

Σου δημιουργούσαν ένα γαλήνιο συναίσθημα.

Όμως,δεν έχω ξανά δει τόσο υψηλή οροφή! Φαίνεται αριστοκρατικό σπίτι. Και ο καναπές που κάθομαι είναι τόσο μαλακός και ζεστός... Αρχίζω και φρικάρω όμως... Βρίσκομαι σε ξένο σπίτι. Είχα ατύχημα. Σιγά-σιγά , συνερχομαι..

-Πού βρίσκομαι; ρωτάω αδύναμη και ανήσυχη.

-Μην φοβάσαι,είμαι αυτός που σου έσωσε τη ζωή,δεν θα στη πάρω, λέει με μία γλυκιά φωνη, χαχανίζοντας.

Με πλησιάζει και μου δίνει μία κούπα. Πιες το,με προστάζει. Θα σου κάνει καλό! Είναι τσάι,είπε,σχηματίζοντας στο προσωπο του,ένα γλυκό χαμόγελο.

-Πού βρίσκομαι; ξανά ρώτησα, ρουφώντας μια γουλιά από το ροφημά μου. Πεντανόστιμο! Ήπια περισσότερο,αυτή τη φορα.

-Είσαι στο σπίτι μου, μένουμε στην ίδια περιοχή λογικά, διότι, μένω 2 τετράγωνα πιο πέρα από το βιβλιοπωλείο,είπε παίρνοντας την άδεια κούπα,από τα χέρια μου.

-Τι ώρα είναι; τον ρώτησα ανήσυχη ξανά. Τι μου συνέβη;

-Είναι 22.00 και είσαι καλά. Σε χτύπησα με το αμάξι. Δεν σε είδα στη στροφή,βγήκες απότομα μπροστά μου και αλήθεια,χίλια συγγνώμη,νιώθω ασχημα... Είπε,κοιτώντας ταπεινα,προς τα κάτω...

Είναι όμορφος... Έχει καστανά,σγουρά μαλλιά. Σαρκώδες κάτω χείλος και λεπτό το άνω του. Έχει μούσι,μουστάκι σαν άντρας φυσικά. Είναι μελαμψός και τα μάτια του εχουν ένα αμυγδαλωτό σχήμα. Μόνο που δεν μπόρεσα να παρατηρήσω ακόμη το χρώμα τους... Φαίνεται πολύ μεγάλος. Γύρω στα 25. Νιώθω μία παράξενη ασφάλεια μαζί του..

-Οι γονείς μου λείπουν και θα λείπουν τις επόμενες 3 μέρες. Είχαν άδεια και πήγαν κάποιο κοντινό ταξίδι. Είπα ,καθυσηχάζοντάς και τους 2 μας. Παρόλα αυτά,ευχαριστώ που με φρόντισες ,και έκανα κίνηση να σηκωθώ,αλλά δεν τα κατάφερα.

-θες να μείνεις εδω; μου είπε χωρίς κανένα συναίσθημα. Είσαι ζαλισμένη και κάποιος πρέπει να σε φροντίσει. Σπίτι σου θα είσαι μόνη..

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

-Μπορώ να κάνω ένα μπάνιο πρώτα; νιώθω βρώμικη,παρατηρώντας το αίμα στις πληγές των χεριών μου.

-Φυσικά. Αλλά πρώτα πες μου,πώς σε λενε;

-Ιωάννα! Και είμαι 17. Του είπα προσπαθώντας να σηκωθώ,αυτή τη φορά με μεγαλύτερη επιτυχία.

-Α και εγώ 17 είμαι! Είπε χαμογελωντας. Έλα να σε βοηθήσω, και με γρήγορες κινήσεις,με σήκωσε στα χέρια του όπως κάνουν τα παντρεμένα ζευγάρια,και αναφώνησα απο την έκπληξη και τη δύναμή του.

-Δεν σου φαίνεται είπα,παρατηρώντας το χρώμα των ματιών του.

Είχε αποχρώσεις του καστανού και του πράσινου. Σαν μελί φαίνονταν. Με μπέρδευαν. Αλλά ήταν χαοτικά. Έμοιαζε σαν να βρηκα μια εγκλωβισμένη,χαμένη ,ψυχή που ζητάει κάποια λύτρωση.

Για λίγο σταμάτησε ο χρόνος..

- μου το έχουν ξανα πει! μου απάντησε,αλλάζοντας κατεύθυνση στο βλέμμα του και ανεβαίνοντας γρηγορα κάτι ξύλινες,πιο απλές,από το υπόλοιπο σπίτι, σκάλες. Τελικά το σπίτι του ήταν μικρότερο από όσο νόμιζα. Ανεβαίνοντας τις σκάλες,έμοιαζε σαν να είχε εσωτερικό μπαλκόνι,με κάγκελα ,χοντρά,ξύλινα, και στη μεριά του τοίχου ήταν τοποθετημένες ένα σωρό πόρτες. Στην τελευταία πόρτα,με άφησε κάτω.

-Εδώ είναι το μπάνιο,σε αυτό το ντουλάπι,θα βρεις πετσέτες,θα σου φέρω σε λίγο και ρούχα να αλλάξεις. Θα'ναι δικά μου αν δεν σε πειράζει. Είπε βιαστικά και έκλεισε τη πόρτα πίσω μου,χωρίς να περιμένει απάντηση.

Τι παράξενος άνθρωπος! Πολύ μεγάλο μπάνιο όμως..

Χάζεψα τη θέα του. Αριστερά μου είναι ένας μαρμάρινος νεροχύτης ,τεράστιος με έναν μεγάλο ,καθαρό καθρέφτη. Δεξιά μου,υπήρχαν πολλά ξύλινα ράφια και ντουλάπια. Ακριβώς μπροστά μου απλωνόταν,μία μαρμάρινη,μεγάλων διαστάσεων μπανιέρα. Αμέσως ,γδύθηκα. Έβγαλα τη λερωμενη μακρυμάνικη μπλούζα μου,ξεκουμπωσα το σουτιέν μου.

Παρατήρησα το σώμα μου στον καθρέφτη. Πάνω στους ελαφρά γραμμωμένους κοιλιακούς μου,είχε σχηματιστεί μια πληγή. Είχα πασαλειφθεί με αίματα. Ξεκουμπωσα με γρήγορες κινήσεις το σκισμένο τζιν ,έβγαλα το εσώρουχο μου και μπήκα στη μπανιέρα.

Έκλεισα την κουρτίνα,η οποία ήταν άσπρη και έβλεπες θολά μέσα από αυτη και άρχισα να πλένομαι.

Το ζεστό νερό κυλούσε βασανιστικά πάνω στο σώμα μου και ετσουζε τις πληγές μου.. πόσο όμορφος άνθρωπος αυτός ο Αλέξης.. νιώθω ενθουσιασμό και τέτοιος ρίγος όσο τον σκέφτομαι. Δεν ερωτεύτηκα κιόλας,αλλά θαυμάζω την ομορφιά του.

Πότε δεν ερωτεύτηκα στη ζωή μου. Δεν το αισθάνομαι.