Karanlığın Fısıltısı

....

Karanlık bir gecede yosunlaşmış kiremit duvarın arkasına saklanmış Onu bekliyordum. Her akşam geçtiği saatinden bugün on dakika gecikmiş,bu beni telaşlandırmıştı. Ben düşüncelerimde boğuluyorken ayak sesleri gittikçe yaklaştı ve en sevdiği botlarının çıkardığı sürtünme seslerinden Onun yaklaştığını anladım. Yosun tutmuş kiremit duvardaki küçük boşluğa yaklaşarak önümden geçmesini bekledim. Her zamanki gibi kapşonlusunun fermuarının yarısını kapatmış,şapkasını saçlarıyla yüzünü ustaca kapatacak şekilde takmıştı. Geçip gidecekken yüzünü arkasında bulunduğum kiremitli duvara çevirince şaşkınlıkla daha dikkatli baktım.yoksa beni görmüş müydü? Henüz beni tanıması için çok erkendi. Yavaşça kendimi biraz daha sağa çektim. Soluk sarı sokak lambasının altında bembeyaz teni parlıyor,bütün kusurlarını gizliyordu. Karanlıkta koyu badem rengi gözüken gözlerinden kısa,huzurlu bir duygu geçti. Merhamet. Yavaşça duvara doğru yaklaşırken boynumdaki damarın şiştiğini hissettim. Bu kız yalnızken neden böyle yerlere geliyordu? Gittikçe yaklaşırken birden durdu ve yere eğildi. Yerden bembeyaz yavru bir köpekle kalkarken köpeğin tırnaklamasına bakmadan onu usulca sevdi. Şaşkınlığım bin kat artmıştı. Bilmediğim yönlerini öğrendikçe hep bu tepkiyi gösteriyordum ama bu kız... Beni şaşırtmaya her gün devam ediyordu. Yarın beni tanıyacaktı,tanımak zorundaydı. Yıllardır başkasına yaptırdığım bu takip işini bir ay kadar önce ben devralmıştım ve kızı tanıdığım her gün düşüncelerim değişiyordu ve artık son noktayı koymanın vakti gelmişti. Cebimden fotoğrafını çıkarıp tekrar o olduğundan emin olmak için baktım. Fotoğrafla tıpatıp aynıydı. Arkasını çevirdiğimde adını tekrar aklıma kazıdım.

Miray. Miray Aksoy.