Dochter van... (on hold)

Het begin

Ik wandelde het zanderige voetpad op de hak van mijn zwarte pump kwam vast te zitten in de voeg van de tegels.
'Help' ik hoopte dat mijn hak niet ging breken want ik moest te voet naar huis.
Ik probeerde mijn hak los te maken.
Maar hij zat muur vast.
Wat kon ik doen ik kan niet met 1 schoen naar huis.
Ik woon alleen met mijn overbezorgde vader.
En mijn gouvernante.
Ik heb een hekel aan mijn gouvernante.
Ze was net een oud bekrompen katte vrouwtje in het lichaam van een dertiger.
Ze had totaal geen mode gevoel en hield van onverwachte SB's.
Ze leert mij dingen die ik niet wil weten.
En als laatste ze lijkt op een mislukte heks.
Dan mijn vader hij denkt alleen maar aan werken sinds mijn moeders verdwijning.
Oké zijn vrouw is verdwenen maar ze was ook mijn moeder.
Dat is toch geen reden om je dochter vast te houden tegen haar wil.
Niet dat hij niet van mij houdt of zo maar hij is super bezorgt.
En houdt mij vast in huis alsof ik rapunzel ben.
Ik mag zelfs niet meer naar school.
Die ene keer dat ik naar buiten mag is als ik geen deftige kleren meer heb en ik nieuwe mag gaan kopen.
En dan mag ik nog niet langer wegblijven dan 3 uur.
Mijn gedachten werden verbroken door een luid doordringt gejank.
Ik wist al snel dat dit van een hond afkomstig moest zijn.
Ik draaide mij om en zag een straathond achter hem stond een jongen.
Ik kon hem niet goed zien.
Want hij stond net buiten het licht van de lantaarn die de straat verlicht.
Mijn ogen begonnen aan het weinige licht te wennen.
Dat er was.
Ik kon nu zien dat hij half lang zwart haar heeft dat met wat gel warrig was gemaakt.
Zijn gezicht was adembenemend hij leek op een Griekse god.
En geloof me ik weet iets over de goden.
Ik liet mijn ogen verder naar beneden dwalen en zag een licht groen superdry T-shirt dat zijn buikspieren om spanden.
Hij droeg een donker blauwe bijna zwarte jeans broek en gifgroene nikes.
'OMG' wat is deze onbekende jongen knap.
Ik zag dat hij me aanstaarde en dat gaf me een ongemakkelijk gevoel.
Toen ik hem in de ogen keek kon ik geen gevoel bespeuren.
Wat heeft deze jongen een goeie pokkerface.
Toch werd ik een beetje bang want het is al donker en ik moet over een half uur thuis zijn.
De hond begon weer te janken en al snel veranderde dat in blaffen wat een iritant geluid.
Eigenlijk heb ik altijd al een hond gewild maar mijn vader is allergisch.
Ik ben op dit moment blij dat ik geen hond heb.
Want de hele dag met zo'n geblaf NEE.
Begrijp me niet verkeerd ik hou van honden en 1 keer in het jaar doneer ik 2 duizend euro aan het asiel.
Maar ik krijg snel hoofdpijn iets wat ik van mijn moeder heb geërfd over gevoelige oren ik hoor bijna alles.
Ik hoor een auto bv. Vanop 1 km afstand.
Ik heb dat altijd raar gevonden maar ik heb er mee leren leven.
Ik heb ook leukere dingen van mijn mama geërfd zoals een model achtig uiterlijk bijna iedere jongen wil mij daten.
En mijn super atletisch lichaam.
Ik kan uren aan 1 stuk lopen zonder moe te worden of ook maar 1 druppel te zweten.
Maar namelijk dat ik geen sporten beoefen.
Ruik ik toch al niet naar zweet.
Nog een blaf brengt me uit mijn gedachten.
De jongen komt dichterbij.
Nu hij zo in het licht van de lantaren staat ziet hij er veel minder eng uit.
Maar toch voel ik paniek opkomen en wou ik hier zo snel mogelijk weg.
Maar hoe de hak van mijn pump zat vast.
En ik wil mijn enige paar louboutines niet achter laten.
Dus laat ik zo snel als ik kan mijn ogen naar mijn pump gaan.
En trek ik tot mijn pump losser komt te zitten.
Ik trek noch 1 keer 'Ja' hij is los.
Zo snel als ik kan laat ik mijn voet uit mijn schoen glijden.
En neem ik mijn schoenen in mijn handen.
Als ik weer opkijk staat de jongen stil als een standbeeld.
Mij aan te gapen.
Ik frons waarom kijkt hij zo?
Ik weet niet meer wat ik moet denken.
Wie is deze jongen?
Wat doet hij hier?
Waarom kijkt hij zo naar mij?
Nog meer vragen spookten door mijn hoofd.
Maar ik wist niet zeker of ik wel een antwoord wilde.
Wat als het antwoord me niet beviel.
Misschien kan ik beter niets vragen.
Ik kan gewoon weglopen.
Maar is dat niet raar.
Stel dat hij mij wou helpen.
En ik loop gewoon weg.
Wat moet hij dan niet van mij denken.
Maar waarom zou het mij iets uitmaken wat een vreemde denkt.
Oké deze vreemde is wel heel knap.
Maar ik mag toch geen vriendje en ik heb jongens of liefde afgezworen.
Dus wat maakt het uit wat hij denkt.
Het is niet dat ik hem ooit nog ga terug zien.
Maar wat als dat toch gebeurt.
Ik denkt teveel.
Dat is ook mijn vaders probleem in het leven.
Te veel denken.
Over alles.
Van eten tot het grootste bouwproject ever.
Ik moet stoppen met denken en gewoon leven.
Ja dat wordt mijn nieuwe levens motto.
Oké wat moet ik nu doen.
Niet denken, niet denken ik mag niet denken.
Oohhh het lukt niet ik zucht hoor baar.
Waarom lukt het toch niet.
Wat lachwekkend ik heb net een nieuw motto en ik kan me er nu al niet aan houden.
Dan maar een nieuw motto zoeken.
Zoals alleen verliefd worden op knappe jongens.
Als iemand nog een nieuw motto weet alle ideeën zijn welkom.
Ik keek weer naar de jongen en zie dat hij nog steeds aan het staren is.
Wtf is zijn probleem.
Iemand die stoer is zou dat natuurlijk vragen.
Maar zo stoer ben ik niet.
Ik zie er misschien uit als een model maar zelfvertrouwen dat heb ik niet echt.
Ik heb even veel zelfvertrouwen als een vlieg.
Die gewond is.
Wat ben ik zielig zeg.
Ik ben een super verlegen meisje met het uiterlijk van een model maar ik ben er niets mee en ik krijg al schrik als ik nog maar naar de Vampire Dairies kijk.
In de woonkamer van mijn huis met bijna alle lichten aan.
Een meisje van mijn leeftijd hoort dronken te worden en met een kater op te staan.
En zonder vrees en schuldgevoel met een jongen te flirten en de dag daarna met zijn beste vriend.
Oké mijn verwoording lijkt heel oppervlakkig maar mijn gouvernante zegt het altijd zo.
En sommige dingen neem je over van de mensen rond je.
Ik had twee opties of ik blijf staan en zeg iets tegen die jongen of ik loop weg maar niet al lopend of rennend want dat is raar.