ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΤΙΑ...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Σαββατο απόγευμα. Καθόμουν στο γραφείο του δωματίου μου και προσπαθούσα να συγκεντρωθώ για να διαβάσω.

Δεν έχει φύγει ούτε λεπτό από το μυαλό μου και απλά προσπαθώ να μάθω τι πάει στραβά με μένα.

Είναι πολύ περίεργο και πρωτόγνωρο συναίσθημα...

Σηκώθηκα από την καρέκλα και έπεσα με φόρα πάνω στο κρεβάτι μου με το κινητό στο χέρι. Πρέπει κάπως να ξεχαστώ.

Έκανα scroll down στο facebook βλέποντας τις νέες δημοσιεύσεις από όλους τους "famous" του σχολείου μας. Ρε γαμωτο εγω γιατί δεν είμαι σαν αυτες;; Με αυτοπεποίθηση σιγουριά και χωρίς να ντρεπομαι για τίποτα;;

Τις σκέψεις μου διακόπτει η δόνηση στο κινητό. Ειδοποίηση.

Ωπ! Ένα αίτημα φιλίας.

Μωρέ λες;;

Ναι σιγά.

Ο Αχιλλεας Μακριδης σας έστειλε αίτημα φιλίας.

Τι; Τι; Τι;

Χωρίς καν να προλάβω να το σκεφτώ το δάχτυλο μου χωρίς προειδοποίηση πατάει Επιβεβαίωση.

Όχι δεν είναι δυνατόν...Μα καλά πως με βρηκε;;;

Έκρυψα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και άρχισα να τσιριζω.ΔΕΝ-ΤΟ-ΠΙΣΤΕΥΩΩ!

Ένα λεπτό. Γιατί κάνω έτσι;

Συμπεριφέρομαι έτσι για ένα αγορι;

Στριφογυρνουσα στο δωμάτιο σαν τη σβούρα. Είχα τόση υπερένταση που σιγά μη διάβαζα. Ούτε στην καρέκλα δε μπορούσα να κάτσω.

Άνοιξα την πόρτα και κατευθύνθηκα στο δωμάτιο των αδερφών μου.

Χωρίς καν να χτυπήσω μπήκα μέσα τρομαζοντας τους.

"Ρε Ερμιονη πας καλα;"μου φώναξε ο Κώστας ο μικρότερος που πετάχτηκε όταν εισεβαλα στο δωμάτιο του.

"Σορρυυυυ! Ο Άλεξ που ειναι;" ρώτησα περίεργη για τον άλλο μου αδερφό.

"Τον βλέπεις πουθενα;"ξαναρώτησε

"Τς....Εσύ τι κάνεις εδω;" ειπα αγνοώντας την ειρωνική του απάντηση.

"Εσύ τι βλεπεις;"

Ο Κώστας είναι τέταρτη Δημοτικού και αυτη την περίοδο έχει κολλήσει με τα ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Όπου πάει έχει μαζί του μια τράπουλα.

Όταν λέω όπου πάει το εννοώ. Κάνει επιδειξη τα καινούρια του κόλπα σε όλους. Από τον παππού που δεν ακούει μέχρι την ξαδέρφη μου που πάει νήπια. Έλεος πια!

Καθόταν στο πάτωμα και είχε απλώσει όλη την τράπουλα στο πάτωμα προσπαθώντας να εκτελέσει ένα νέο "τρικ".

Με ένα σάλτο βρέθηκα δίπλα του.

"Θες βοηθεια;" ρώτησα

"Οχι" μου είπε απορροφημένος στα χαρτιά του

"Θες να μου δείξεις τι εμαθες;"

"Οχι"

"Θες να-"

"Πωω ρε Ερμιονη τι θέλεις και με ενοχλεις; Δεν έχεις τίποτα άλλο να κανεις;" μου φώναξε νευριασμένος.

Αααα πολλά νευρακια βλεπω...τι έγινε Κωστάκη;; Φάγαμε χυλόπιτα;;

"Καλά καλά μη μας φας κι όλα. Ήθελα απλά να περάσω λίγο χρόνο με τον μικρό μου αδερφο" ειπα παριστάνοντας την αθώα.

"Ναι καλά. Προσεχε από την πολύ καλοσύνη μη πάθεις τίποτα" απάντησε με ένα πνιχτό γελακι.

Ξεφυσηξα και χωρίς να πω τίποτα πήγα ξανά και κλειστηκα στο δωμάτιο μου. Κανονικά θα έπρεπε να θυμώσω με τον Κώστα που μου μίλησε έτσι αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω όρεξη για καβγά.

Την υπόλοιπη μέρα την έβγαλα στο κρεβάτι παρέα με το κινητό όταν επιτέλους κοιμήθηκα με τα μάτια του στο μυαλό μου...

******************************

Κατά της 1:00 το βραδυ ενας ενοχλητικός ήχος διακόπτει τον γλυκό μου ύπνο.

Όποιος και αν είναι θα πεθάνει. Εγώ μίλησα.

Ανοίγω το κινητο μου και βλέπω ένα μήνυμα. Καλά ποιος ηλίθιος στέλνει βραδιατικα;;

Πάτησα το μήνυμα να ανοίξει και πριν προσέξω το όνομα είδα τη λέξη Συγγνώμη. Τι στο καλο;;

Κοίταξα το όνομα.

Αχιλλεας Μακριδης.

Δεν είναι καλά αυτός ο άνθρωπος. Από καρδιά θα πάω να το ξέρετε.

Πήγα να πληκτρολογησω την απάντηση μου αλλά σταμάτησα.

Δεν ήξερα αν επρεπε να του στείλω...Δεν ήμουν σίγουρη...

Άφησα όλες τις σκέψεις στην άκρη και έστειλα την απάντηση μου.

*Μα δε φταις σε κατι😦*
*Σίγουρα;*
*Ναι καλε*

Η καρδια μου χτυπούσε σαν τρελή όταν έβλεπα πως πληκτρολογουσε.

Και ξαφνικά σταμάτησε.

Τι; Αυτό ηταν;

Δεν έχει απαντηση;

Πόσο πιο σνομπ μπορει να ειναι ενας ανθρωπος;;

Κοίταξα το πάνω μέρος της συνομιλίας μας. Συνδεδεμένος πριν 1 λεπτό.

Αυτό ήταν.

Δεν θα ξαναστείλει. Και πολύ σημασία μου έδωσε.

Ε καλα 3η Γυμνασίου είμαι και αυτός 2α Λυκείου. Τι περιμενα; Να μου ζητήσει να τα φτιαξουμε;

Έχοντας ένα κόμπο στο στομάχι μου άφησα το κινητό στο κομοδίνο και ξαναξαπλωσα.

Αχ ρε Αχιλλέα...

Έριξες τη βόμβα και άντε να κοιμηθώ εγώ μετά...