Earth and its trouble (dutch)

hoofdstuk 1

Langzaam voeren David en zijn vrienden over het water in een stad die vroeger Laheàs heeft geheten. Tegenwoordig was er weinig over van de beschaving. Ze waren net in een omgevallen gebouw geweest om materiaal voor een nieuwe hut te verzamelen. Zijn zus Naomi wou namelijk een eigen hut. Dus waren ze daar nu al een tijd mee bezig. Maar ze hadden ook materialen nodig. Veel daarvan konden ze gewoon in het bos verkrijgen. Hout en steen bijvoorbeeld. Maar dingen zoals metaal en plastic waren moeilijker te verkrijgen. Daarvoor moest je naar de stad. Klinkt niet zo erg maar in deze realiteit is dat de gevaarlijkste plek die er is. Overal is met zuur verdund water en gebouwen vallen soms zo maar op eens om. En door de straling in de omgeving zijn dieren, soms mensen, in rare monsters gemuteerd. Geen plek meer om leuk toeristische trekpleisters te kijken dus.

David en zijn vrienden zijn net klaar met zoeken en ze voeren nu onder een stuk omgevallen gebouw door wat balanceerde op een stuk grond verderop en op het dak van een klein huisje. Waarschijnlijk vroeger een knus huisje van rijke mensen, nu een vernield gebouw. David werd over het algemeen altijd op deze rotklusjes uitgestuurd door zijn ouders. Hij wist niet waarom maar om een reden mochten zijn ouders hem niet. Misschien wel omdat hij zo anders was. Maar bij zijn vrienden kon hij meestal wel troost vinden en ze hielpen hem altijd.

Op eens riep zijn vriend, Ben heette hij. David was diep in gedachte geweest en had eigenlijk niet gehoord wat zijn vriend riep. "Wat zei je?" zei David daarom maar, een beetje afwezig. "we moeten door de Kerun heen" Zei Ben "Maar er staat een scaror ons op te wachten."

Een scaror was een wezen gemuteerd vanuit een kat. Maar als niemand je vertelde dat het van oorsprong een kat was had je het niet meer vergeleken met een kat. De staart was plakkerig en lang waardoor je zomaar op eens te pakken kon worden genomen als je door een gebouw heen liep. Als je die pech had trok de scaror je naar zijn grote bek met grote tanden en werd je verslonden. Het beest had verder rode vlammende ogen, een donkere huid met grijze strepen erdoorheen en een erg puntige neus. De Kerun was vroeger een flatgebouw geweest waar belangrijke mensen werkte. Tegenwoordig was het gebouw omgevallen en dreef het op het water. Toevallig precies het water waar zei doorheen moesten. Daarom moesten ze daar altijd even hun boot overheen slepen. Alleen omdat er veel rare beesten in leefden was dat een gevaarlijke klus die niet zelden fout ging. Hij was zijn vriend Willem er 2 jaar terug nog kwijt geraakt tijdens hun eerste tocht.

"David?" zei ben. "Ja ik ben er nog."

David besefte dat hij opnieuw in gedachte verzonken was. Hij had slecht geslapen en hij zat al een tijdje ergens mee. Hij kon niet precies plaatsen wat het was maar hij had er continu last van en het werd erger zodra hij dacht aan zijn ouders of hen zag.

"DAVID? WAT ZIJN JE BEVELEN?" David kwam weer bij zinnen en zei: "Pak een boog en schiet hem door zijn kop. Daarna zo snel mogelijk naar de kant boot op trekken, naar de andere kant rennen en weer het water in." Ben deed wat hem gevraagd werd.

"Mijn ouders haten me misschien dan toch niet zo erg" Dacht David "Ze gaven me wel de leiding!" Maar David besefte dat het niet zijn ouders waren die hem de leiding hadden gegeven maar zijn vrienden zelf. Ben, Karin, André Semme en Sterre waren er tenminste wel voor hem.

Ben was een trouwe jongen. Maar goed ook want zodra hij zelf initiatief nam ging dat vaak fout. Hij hield ook erg van eten maar jammer genoeg voor hem was er niet veel eten dus kon hij niet zo veel eten als hij wou, wat maar goed was ook want dikke mensen overleven niet in deze realiteit

Karin was een dappere, enthousiaste meid die altijd zin had om actie te ondernemen. Zodra David weer is op pad was gestuurd was zij de eerste die in sprong om met hem mee te gaan. Alleen kon ze soms wel te veel zelf willen doen als er actie was waardoor ze snel de mist in ging.