De Wereld om Ons heen

Het Grote Verdriet

Een snik, een druppel
Een snik verlaat het donker
De tranen verlaten mijn wang
De regen die om mij heen de grond raakt
Is nog nooit zo eenzaam geweest
Mijn tranen banen een weg
De weg naar beneden
Naar de grond
Onder mijn benen
Daar raakt het
Daar raakt het de regen, en al mijn verlaten verdriet
Mijn handen zijn koud
Mijn adem maakt wolkjes
Ik sta hier alleen
Als ik aan iemand denk
Iemand die me naar zich toe zou trekken
Rolt er een traan opnieuw langs mijn wang
Watervallen rollen naar beneden
De rillingen over mijn rug
Jij bent niet gebleven
En je komt nooit meer terug
Terug om me te verwarmen
Dat zit er niet meer in
Voor eeuwig verlaten
Dat is niet naar mijn zin
Maar het zal zo geschieden
Het moest zo zijn
Dat ik hier midden in de regen
Heel erg eenzaam stond te zijn
Zonder jou tranen
Zonder jou knuffels
Alleen gelaten met mijn eigen verdriet

Ik kijk om me heen
Nog steeds alleen

Maar de regen en mijn tranen
Zij komen samen

En misschien wij ooit ook