LTW:02
Marinel's P.O.V
*6 Days Passed*
Hooooo!bukas na pala ang kasal namin ni Michael.excited na 'ko pero hindi ko rin maiwasan ang kabahan.wala eh,once in a lifetime lang natin to mararanasan.^_^
nandito ako ngayon sa kwarto ko.katatapos lang kasi naming mag-usap ng parents ko sa baba tungkol sa kasal namin kaya pagkatapos naming mag-usap ay nagkulong agad ako dito sa kwarto ko at napatingin sa box na nasa ibabaw ng kama ko.isa siyang pahaba at malaking box.napangiti naman ako.alam ko na kung ano yun.:)
namimiss ko na si Michael.:)
3 days na kaming hindi nagkikita eh.alam na this.mga pamahiin ng mga pilipino.^_^
kahit hindi ako naniniwala ay sumunod parin kami ni Michael sa sinabi nila kaya ayun nga,hindi muna kami nagkita ni Michael.ayos lang,makikita ko naman na siya bukas.:)
bubuksan ko na sana ang malaking box nang magring bigla ang phone ko.umupo muna ako sa kama ko bago sinagot ang tawag.
"hello?who's this?"i asked.unregistered number kasi eh.
."N-nhel,si Michael."nanginginig na sagot ng nasa kabilang linya.
nagtaka naman ako bigla at nakaramdam ng kaba ng banggitin niya ang pangalan ni Michael.hindi pa man niya binabanggit kung ano ang pangalan niya ay kilala ko na kung sino ito.si Kevin,kapatid ni Michael.
"bakit?anong nangyari sakanya Kevin?"natataranta kong tanong.
"nandito kami ngayon sa LucasYoo Hospital n-nhel.please,pumunta kana ngayon dito.kelangan ka ng kapatid ko."
agad kong pinatay ang tawag at lumabas nang bahay.kinuha ko ang kotse ko sa garahe at pinaharurot na papuntang hospital.habang nagdadrive ay bigla nalang akong napaluha.kinakabahan ako.panu kung may nangyaring masama kay Michael?bakit ngayon pa?!ikakasal na kami bukas oh!bwisit naman!
*LucasYoo Hospital*
pagkababa ko ng kotse ay agad akong sinalubong ni Kevin.
"Nhel!"
agad ko siyang hinila paloob ng hospital at hinanap ang room ni Michael.
"here."he whispered
napahinto naman kami sa tapat ng isang room.napatingin ako kay Kevin at tila nakikiusap ang mata ko na sabihin niya sakin kung anong nangyari kay Michael pero hindi siya sumagot at binuksan nalang ang pinto.
halos manghina ako nang makita ko ang kalagayan ni Michael.bakit parang ang bilis naman niyang pumayat?!parang kelan lang nung huli kaming magkita ah.
nilapitan ko siya habang natutulog siya ng mahimbing at hinawakan ang kamay niya.
"beybie,anong nangyari?kasal na natin bukas oh."naiiyak kong bulong.
"Nhel,hindi pa ba nasasabi sayo ni Michael ang tungkol sa sak----
"b-beybie?"
naputol ang sasabihin sana ni Kevin ng biglang magsalita si Michael.nataranta naman akong umupo sa tabi niya at mahigpit kong hinawakan ang kamay niya.unti-unti naman niyang dinilat ang mga mata niya.
nanginginig ang labi ko.hindi ko mapigilan eh.kitang-kita ko ang kahinaan niya,pati pagmulat ng mga mata niya ay nahihirapan siya.wala akong alam kung ano bang nangyayari sakanya.wala naman kasi siyang nasasabi sakin pati ang parents niya.
"Michael,ano bang nangyari sayo ha?"
ngumiti lang siya at hinaplos ang mukha ko.
"w-wag ka ngang umiyak.ang pangit mo na tuloy."sabi niya ng pabiro at pinapahid din niya ang mga luha ko.
"Michael naman eh,ano ba talagang nangyayari sayo?"
"he's dying."kevin's answered
nagulat naman ako sa sinabi niya kaya tiningnan ko siya ng masama.oo,mapagbiro si kevin pero sobra naman na ata ngayon.hindi na nakakatuwa.
"Anong pinagsasabi mo Ke---
"he's right beybie."Michael's said.
this time,kay Michael naman ako napatingin.
"wag nga kayong ganyan!nakakainis ah!.kasal na natin bukas Michael kaya wag mo 'kong pinagloloko jan!"sabi ko na may halong pagkainis na.
oo,natatakot ako.kinakabahan ako dahil nafeel kong seryoso sila sa sinabi nila pero ayokong maniwala.hindi totoo yun diba?magpapakasal pa kami.T_T
"b-beybie *cough* listen,ok?.Kevin is right.*cough*.."hinaplos-haplos ko ang buhok niya habang di ko parin mapigilang umiyak.totoo ba talaga to?lalo na nung makita ko ang dugo sa panyong inubuan niya.no!panaginip lang to!.."Bago pa man naganap ang proposal ko sayo nung birthday mo,ay nalaman ko nang may TB ako.palihim kaming pumunta sa States para magpagamot pero sabi ng doctor ko malabo na daw magamot pa kasi nasa stage 3 na ang sakit ko that time.binigyan niya ko ng mga gamot bago kami bumalik ng pilipinas.akala ko gumagaling na 'ko pero nung huli tayong magkita,nagpacheck up ulit ako at *cough* nalaman kong nasa stage 4 na pala ang sakit ko."he explained
this time,napahagulhol na talaga ako.stage 4???for pete's sake!bakit hindi niya sinabi agad sakin?bakit hindi ko man lang nahalata ang unti-unti niyang pagpayat?!no,this cant be!
"b-bakit *sob* hindi mo sinabi sakin?!"
nakita ko naman ang unti-unti na ring pagtulo ng mga luha niya.
"dahil a-ayokong mag-alala ka.natatakot din akong malaman mo dahil baka iwan mo nalang ako bigla."
"n-nangako ako michael na kahit anong mangyari hindi kita iiwan!bakit mo nagawa sakin to?!tapos ano?iiwan mo nalang ako bigla sa e-----MICHAEL?!MICHAEL?!WHAT HAPPENED?!"
agad namang lumabas si kevin para tumawag ng doctor.
napahawak naman ako ng mahigpit sa kamay ni Michael habang inuubo siya at nahihirapang huminga.
"Michael naman eh!lumaban ka!"
pareho na kaming nag-iiyakan pero pinapahid ko ang mga luha niyang walang tigil sa pagtulo.pinunasan ko rin ang kamay niyang may dugo dahil sa pag-ubo niya.
"M-michael.*sob*.wag mo 'kong *sob* iwan.please."
"B-b-beybie,*cough*.m-m-mag-iingat ka *cough* palagi ha?"
"Wag kang magsalita ng ganyan!lumaban ka.magpapakasal pa tayo.*sob*.wag ka namang ganyan michael!mahal na mahal kita,*sob* wag mo kong iwan."
bigla naman siyang ngumiti at bahagya akong hinalikan sa noo.
"i love you."he whispered
pagkasabi niya nun ay bigla nalang bumitaw ang kamay niyang nakahawak sakin,ang siya namang pagdating ng doctor at ilang nurse kasama si kevin.hinila ako ni kevin at agad na niyakap ng mahigpit.
***************************************
VoMment po please.saranghae!
