คิมมินกยูไม่ได้ชอบทานของหวานเป็นพิเศษ
เขาไม่ได้นึกเกลียดมันหรอกแค่ไม่ได้ชอบมากไปกว่าอาหารมื้อหลักเหมือนใครบางคน เพราะงั้นถ้าหากมีคนชวนไปร้านขนมพวกนั้นตัวเขาเองก็สามารถไปนั่งละเลียดมันได้โดยไม่อิดออดอะไร หากแต่ถ้าถามว่าเขาโปรดปรานอะไรที่สุดในบรรดาของกินที่มีส่วนผสมหลักเป็นน้ำตาลเนยนมพวกนั้นล่ะก็ คำตอบโง่ๆที่วิ่งขึ้นมาในหัวเขาคงเป็นแค่ขนมอบง่ายๆอย่างคุ้กกี้ที่ไม่ต้องมีหน้าตาเลิศหรูเหมือนเค้กครีมก้อนโต หรือทำยากเย็นแบบมาการองสีสวยพวกนั้น
แล้วถ้าเลือกได้ มินกยูก็ยังชอบของคาวมากกว่าอยู่ดี
ผิดกับคนตรงหน้าเขาอย่างสิ้นเชิง
"ร้านนี้น่าไปโดนมากกกกกกกกก!"
เสียงเจื้อยแจ้วที่เพิ่มวอลลุ่มขึ้นอีกสองสามระดับจากเวลาปกติตอนเจ้าตัวเจออะไรที่ถูกใจดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของวัน โทรศัพท์เครื่องสวยของคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะไม้ในคาเฟ่ร้านประจำถูกดันมาอยู่ตรงหน้าเขาเพื่อให้รับรู้ถึงสิ่งที่เจ้าตัวพูดถึง มินกยูชะโงกหน้าไปเหนือหน้าจอเล็กน้อย ภาพอาหารรูปร่างคล้ายพิซซ่าแต่กลับมีส่วนผสมหน้าตาเหมือนมาชเมลโล่กับช็อคโกแลตทำให้คนตัวสูงประมวลผลได้ทันที
ดินแดนขนมหวานในสต็อคของควอนซูนยองแน่ๆเชียว
"แต่พี่ตัวจะแตกแล้วน.....โอ๊ย"
"ย๊า!! ไอ้เด็กบ้ามิงกู ขอโทษเดี๋ยวนี้นะ"
แรงกระทบจากฝ่ามือบนไหล่กว้างตามด้วยเสียงโวยวายดังขึ้นเมื่อเขาหลุดประโยคต้องห้ามสำหรับเจ้าตัวออกไป เจ้าของฉายามิงกูได้แต่ร้องโอดโอยพลางเลื่อนมือไปกุมไหล่ตัวเองให้ดูน่าสงสาร แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้รู้สึกร่วมเลยสักนิด ควอนซูนยองยู่หน้าใส่เขาหนึ่งทีแล้วหยิบเครื่องมือสื่อสารของตัวเองกลับไปกดเล่นต่อโดยทำเป็นเมินเขาไปเสีย
