My Sweet Poison

Cover

"Cover ----is the next thing I should do,
Yes, I should cover myself away from you,
You who as once my shield, my retinue,
Left me easily on this avenue."

---
Dainty's POV

Naglalakad ako ngayon sa may corridor ng aming building. Andaming nakatambay. May mga nagkukumpulan na tanging pagkukulay lang ng kanilang mga mukha ang alam. Meron ring mga wala lang,tambay lang. Ang iba naman ay abala sa pangongopya. At ang karamihan ay nagbabasa ng mga online stories. Mga wattpad addicts, kunbaga. Well, siguro vacant o 'di kaya ay wala ang teacher nila. Jackpot as what we call it. Pft.

Pagkarating ko sa Room 4 which is supposedly our lecture place during science time, ay walang tao. Asan na kaya sila? Achuchu. Kung may changes man eh dapat alam ko. Nekneng.

So, I decided to roam around. Alangan namang tumunganga ako doon at maghintay ng himala. Nagtanong ako sa mga tambay students kung napansin nila 'yung mga kaklase ko, but FORTUNATELY walang pumansin sa akin. Nays. Dumiretso nalang ako sa gym since kumpulan 'yun ng mga studyante. Maingay rin kasi doon kaya malaki ang possibility na nandun sila. Hindi ko lang siguro napansin kanina dahil sa asungot na 'yun. His words keep on bugging my mind. What if someone from the past will come back? What if they'll knock again? Am I going to open the door, letting them come again, giving them the freedom to ruin my core?

No, I will never let that to happen. But if fate is persistent, I guess, I will just cover myself away from them.

Nakarating ako sa gym at hayun nga sila, nakaupo sa bench at abala sa panunuod ng video presentation. It's all about a child being forced to work at a young age. What's worst is that, she needs to sell herself. She needs to abandon her being. Oh, well,you might say that it's cliché but can you still call it a cliché if it keeps on happening? If it's inevitable.

I sat beside my friend na tutok na tutok sa kanyang pinapanuod. Hays,kahit kailan talaga 'to. Masyadong seryoso.

Nakapangalumbaba kong tiningnan ang video. Boring man,pinilit kong mag-concentrate dahil if I'm not mistaken, reflection ang patutunguhan nito. Alam ko na ang galaw ng mga bituka ng mga guro.

"Mag take down ka." Biglaang utos ng kaibigan ko.
"Char. Napansin mo pala ako?"pamimikon ko sa kanya. Kaya ang kinalabasan? Sinamaan ako ng tingin sabay "Tss".
"Human brain..."
"Is the most unreliable source or thing. Oo na, magsusulat na"putol ko sa kanyang litanya.

Paulit-ulit niya kasing sinasabing "Human brain is the most unreliable source/thing"kaya kabisado ko na. Well,tama naman siya. Ang akin lang naman kasi ay, lumalaki na 'yung bukol ko sa daliri dahil sa pagsusulat. Mahigpit kasi talaga akong humawak ng panulat eh, mula pa nung natuto akong sumulat. She told me na luwagan ko daw, eh parang nakatatak na sa subconscious ko, naging habit na. Gusto kasi netong kaibigan ko na pareho kaming mag-top sa klase kaya't tinuruan niya ako sa mga techniques niya. Unfortunately, isa dito ang pagsusulat. I can still remember her telling me these things:

"Human brain is the most unreliable source/thing here on earth. That's why we need something to aid us. Taking down notes is the best example for it has the biggest part of the 100% knowledge we need to acquire from a certain thing. Out of the 100% knowledge we can get from a lesson,for example, 10% of it can be acquired by writing, 10% from reading and another 10% for listening. As what you observed, you can only gain 30% out of the 100% in a session. Where's the 70%? You can gain the remaining unacquired knowledge by re-reading what you have written. 10% per read. What if you're not taking down notes? You'll settle for that 10% which came from listening? That's the purpose of our notebooks. They won't kill trees without a purpose. A lot of trees have died for us to learn. Be thankful."

At dahil doon,nagsusulat na ako--kahit papaano. Hahaha.

"Tara na. Canteen."sabi niya na siyang nagpabalik sa aking diwa. Tapos na pala ang presentation at iba pang mga ka ek-eken. Nagsisilabasan na rin ang iba at ang kaibigan ko ay nasa malayo na kaya't minabuti kong tumakbo para maabutan siya. Ang buti niya talagang kaibigan.*pout*

Siya nga pala  si Xandria Dawn Mendija, ang natitira kong kaibigan. And I'm not in the mood to talk about the past. Masyado ng maraming nawala at matatagalan lang kung ikukwento ko pa.
So,yeah. Siya nalang ang natitira. Xandria is a beautiful girl. She has a long and a jet-black hair that compliments her white skin. Red lips, long eye lashes, matangos na ilong, chinita at may magandang posture. Pose na pose kahit ano ang ginagawa. Maganda rin manamit, mabait at matalino pa. She's an angel in disguise. And I'm glad to have her kahit napaka-harsh niya sa akin.

Umupo na ako sa suki naming pwesto sa canteen at siya naman ay dumiretso na sa counter. Alam na niya kung ano ang o-orderin. Ganito kami palagi. Daily routine when in canteen kumbaga ang peg namin. At habang wala pa siya ay minabuti kong dugtungan ang tula ko na dinugtungan niya at hindi ko alam kung sino siya. Ay basta,ewan. Go with the flow nalang ang kadyosahan ko.

"Cover ----is the next thing I should do,
Yes, I should cover myself away from you,
You who as once my shield, my retinue,
Left me easily on this avenue."

-Ayan! Since yan lang ang kinaya at pumasok sa utak ko. Hindi yan dahil sa pag-uusap namin ni Mr. Never Knew okay? Echindi? Good.

---
After a year,nakaahon din. Hahaha. Sensya sa matagal na paghihitay. Salamat sa mga nagbasa! At more thank you sa patuloy na nagbabasa. Lamats!