İSİMSİZ

-2

Bunları yazarken kaç kere silip yeniden masanın başına oturdum kim bilir..

İçimde garip duygular barındırıyorum. Kimisi yapmam gerekenleri kimisi yapmamam gerekenleri fısıldıyor kulağıma. Her defasında kimseye anlatamadığım bu cümleler yalnızca sende kalacak ebediyyen.

Dışarıda bakan insanlara sorsan beni; mutlu, her zaman gülen, hep olumlu düşünen bir insan olarak görür. Bu hissiyat kendimi onlara öyle göstermemdendir. Gerçek ben'i kimse bilemez. Sen hariç.

Yoruldum artık rol yapmaktan. İçimdekileri dışa vuramamaktan bıktım. Her gülüşüm yok oluşa bir adım daha yaklaşmamdır oysa ki..

En çok beni karmaşa da bırakan şeyde düşüncelerimin neden böyle olduğu.. Ben hiçbir zaman insanlar arasında normal karşılanmadım bu yaşıma kadar. Mesela ilkokulda hoşlandığım çocuk dalga geçerdi. Ortaokulda çoğu zaman garip hobilerimden dolayı kötü düşünürlerdi hakkımda daha beni tanımadan. İnsanları dış görünüş ve düşünceleriyle yargılayan zavallı mahluklardı onlar. Beni bu hale getirmeye zorlayanlar..

Çekinir hale geldim bir süre sonra sanki herkes bana bakıyordu yaptığım her eylemde.

Kendime güvenim gittikçe azaldı. Bunu belli etmemek için o kadar çok şey yaptım ki.. Sırf etrafımdakiler farkında olmasın diye..

Belki de kendimle barışık olmadığımdandır bütün bunlar kim bilir... Çoğu kez yanına gelemememin sebebi de..

Şu an ağlıyor muyum gözümden akan şeyler tuzlu su mu yoksa insanlara karşı beslediğim nefretin artık içime sığmamasından dolayı gelen bir boşalma mı anlamaya çalışıyorum.

Belki de dışardan gözüken umursamaz tavrım bundandır. Aslında düşündüm de benden çok iyi oyuncu olur. Gerçek hayatta rol yapmak bu kadar kolayken ama yorucu.. Dizi yada filmde ne kadar zor olabilir ki?

Ne var biliyor musun? Mutlu olamıyoruz. Ne kadar çabalarsak çabalayalım, ne kadar istersek isteyelim olmuyor.