Bugün günlerden hiç, benim adım yok. Kanatlanıyor içimden binlerce siyah kelebek.
Kafamda dönüp duran düşüncelere engel olamıyorum. Gerçekleri öğrenmeden önce hayat daha kolay gibiydi ama artık biliyorum. Bu yüzden ben kimseyim. Belki de bir çok kişi.
Onca insan varken benim seçilmem. Aslında onlarla mutluyum. Yani içimde ki benlerle. Ama artık olmuyor. Dayanamıyorum. İçimde yaşanan onca kargaşaya sadece benim şahit olmam yorucu. Hem de çok fazla..
İçimde ki hangi ben'e inanacağımı bilmiyorum... Gün içinde sayısız hisler yaşıyorum mutluyken aniden mutsuz, mutsuzken aniden çok mutlu olabiliyorum. Bi zaman sonra bu bana da anormal geldi ve işte o zaman bir sıkıntımın olduğunu anladım.
Onca antideprasanlar, terapiler ve daha neler neler.. Hiç biri işe yaramadı. Başkalarının neler yapabileceğimi kestirmelerini bırakın kendim bile nerde nasıl tepki vericeğimi bilmeyen zavallının tekiydim. Hangi kişiliğin benim için doğru olduğunu. Yada hangisinin asıl ben olduğunu bilmiyordum. Ve çözümü ölümde buldum.
Taki karşıma beni, daha doğrusu bütün ben'leri anlayabilcek insan çıkana kadar..
Aslında BEN kimdim ve ne olmam gerekiyordu?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İSİMSİZ
Roman pour Adolescents"Sen kimsin?" sorusuna cevap vermek hiçte kolay değil aslında. İnsanın kim olduğunu anlayabilmesi ve yahut ileride nasıl bir benlik içinde olacağı. Peki soruyorum sana: "Sen kimsin?" Bizler daha kendi adımızı koyamazken bir kitaba isim koymamız...
