Stilte

Proloog

Eve

Waar was ze nu weer gebleven? Met moeite duwde ik het winkelkarretje vooruit in de grote mensenmassa. Het was december en alle mensen waren druk bezig met inkopen voor de feestdagen. En ik moest precies mijn moeder kwijt raken bij het drukste punt: de koopjeshoek. Natuurlijk moest mijn moeder weer kerstinkopen doen op het laatste moment. Als ik nou eens op mezelf ging wonen, hoefde ik niet elk jaar weer door hetzelfde te gaan. Maar aangezien ik dat als 19 jarige financieel nog niet aan kon, bleef ik nog maar even bij mijn ouders wonen. De kerstmutsen leken in het rond te vliegen. Was het nou zo ingewikkeld de spullen die je niet wilde terug in het schap te leggen? Sinds ik als bijbaantje in een winkel had gewerkt als vakkenvuller op mijn zeventiende, wist ik hoe lastig het was als mensen de spullen die ze hadden gepakt en op een andere plek hadden neergelegd te vinden en terug te plaatsen.

"Mam!" Riep ik. Niet dat ik daar erg veel mee opschoot, de mensen leken wel expres harder te schreeuwen. Toen ik het blonde piekhaar van mijn moeder tussen de mensen zag uit steken, stond ik stil en kneep mijn ogen tot spleetjes. Alsof de klok twaalf had geslagen voelde ik opeens het karretje achteruit schieten, vol in mijn maag. Naar mijn buik grijpend viel ik tegen een man aan die al scheldend verder liep. Ik bleef kermend liggen. Ik hoorde wat luid gevloek en zag al snel een hand voor mijn neus. "Hier, pak aan." Ik keek naar een zwarte schim. Ik kon niet veel van de - wat klonk als - jongen zien aangezien er een lamp precies achter hem hing. Ik pakte de hand aan en kwam overeind."Dankje," mompelde ik. De onbekende jongen schuifelde wat naar rechts om me wat ruimte te geven en ik kon zijn gezicht nu zien. Hij heeft kaarsrechte witte tanden en amberkleurige ogen. Mijn adem stokte en ik staarde in zijn ogen. De jongen gaf me een knikje en draaide zich weer om. "Wacht!" Riep ik onbewust. De jongen draaide zich om en trok een wenkbrauw op. Met mijn mond vol tanden stond ik hem aan te staren. "Ja?" Vroeg hij, mij aan de praat proberend te krijgen.

"Ik... Eh... Er is hier in deze winkel toch ook ergens een restaurant?" De jongen knikte. "Waar precies..?" De jongen draaide zich om en wees naar een lange gang, tussen de mensen door. "Als je dit pad af loopt, zie je vanzelf het restaurant aan de linker kant." Nu moest ik de volgende stap zetten. "Zin om mee te gaan?" De jongen keek me verbaasd aan. "Ik moet... uh... eerst mijn zusje vinden." Ik glimlachte. "Dan zoeken we haar samen! Waar is ze, denk je?" De jongen keek me met een onwijs schattig schuin lachje aan. "Ik denk bij de kerstknuffels. Ze zoekt naar een knuffelbeer." Ik klapte enthousiast in mijn handen. "Mooi, dan gaan we daar heen!"

Ik pakte het karretje en trok hem met mij mee, als plots mijn moeder voor mijn neus stond. "Mam!" Riep ik geschrokken. Ze glimlachte en showde zichzelf. Ze had een knalrode wollen jurk aan, met een enorme kerstman aan de voorkant. "Geweldig, hé? Ik neem hem." Ik durfde niet naar het gezicht van de jongen te kijken. Uit nerveusheid schoot ik in de lach. Veel mensen draaiden zich verbaasd naar me om. Ik voelde dat ik rood werd en hield snel mijn mond. Ik had eindelijk de moed om naar de jongen te kijken, en draaide me om. Hij keek me glimlachend aan. Opgelucht zuchtte ik. "Mam." Zei ik toen ik me weer omdraaide. "Ik ga even rondkijken. Let jij op het karretje?" We ontmoeten elkaar half 5 bij het restaurant." Mijn moeder gaf een instemmend knikte en nam het karretje van mij over. Mijn moeder liep weg, en ik was weer alleen met de jongen. "Vince." Zei hij. "Wat?" Vince grinnikte. "Zo heet ik. Hoe heet jij?" "Oh!" Zei ik beschaamd. "Eve."

"Mooie naam." Ik probeerde niet te blozen, maar dat lukte niet goed. De jongen begon te lopen, en ik liep achter hem aan. "Dus, hoe oud ben je?" Vroeg Vince. "19, en jij?" "Ik ben 25." Licht verbaasd keek ik hem aan. "Ik weet het. Ik heb een babyface." Zei hij. Ik schoot in de lach. "Ik weet hoe je je voelt. Dus, wat doe je als baan?" De jongen liep door. "Ik ben docent. Ik geef les in aardrijkskunde." Ik keek hem vol bewondering aan. Hij was nog jong, maar hij gaf nu al gewoon les. Aardrijkskunde was mijn slechtste vak toen ik op de middelbare zat, maar dat hoefde hij niet te weten. "En jij?" Vroeg hij. "Ik studeer psychologie," zeg ik trots. Vince knikt.

"Daar is ze!" De jongen wees op een meisje met een bos blond krullend haar en sproetjes, die met een beer met een kerstmuts en een konijn aan het spelen was. "Dit is mijn zusje, Penelope. Ze is 5 jaar." Het meisje keek op. Ze liet het knuffelbeest in haar handen vallen en spurtte naar Vince toe. "Deze wil ik! Deze, deze, deze!" Vince pakte de knuffel aan en bekeek hem goed. "Deze mist een oog." Zei hij verbaasd. "Daarom vind ik hem ook zo mooi." Zei Penelope verlegen." Vince glimlachte. Hij nam de beer in zijn hand en deed een grappig stemmetje. "Wil jij mij adopteren? Ik hou van je, Penelope!" Penelope kraaide en pakte de beer. Ze gaf hem een dikke knuffel. "Ik ga proberen korting te krijgen." Zei hij lachend tegen mij. "Kom je mee, Penelope? We gaan even wat eten." Penelope knikte en pakte Vince zijn hand vast. "Bij me blijven, hé?" Penelope knikte. "Ik ben Eve." Het meisje keek naar me op, en pakte Vince verlegen bij zijn been vast. "Ik vind je beer heel mooi. Hij is heel lief voor anderen omdat hij niet wil dat anderen zich slecht voelen omdat ze een oog zijn verloren." Penelope knikte. "Dat zei meneer Kerstbol ook al tegen het konijntje net." Ik glimlachte.

We liepen door, tot mijn oog viel op een prachtige sneeuwbol. "Wauw!" Riep ik. Ik rende naar de sneeuwbol toe. Hij was prachtig wit en had er een duif in. Ik draaide aan de knop aan de zijkant van de bol, en hij begon jingle bells te spelen. Ik nam hem mee naar de kar en zette hem erin. "Geen zorgen, ik betaal hem zelf." "Hoeft niet..." Vince keek me glimlachend aan. "We zitten toch rond de feestdagen, beschouw het maar als een cadeautje." Ik begon te blozen en liep snel door.

"Vince, Vince," riep Penelope na een tijdje met haar beer gekletst te hebben. "Kijk die boom!" We keken naar de boom, in de boom hingen verschillende witte dichtgevouwen papiertjes . "Dat is een wensboom, Penelope. Als je een wens voor iemand op een briefje schrijft en hem in die boom hangt, komt hij uit," zegt Vince. "Ik wil een wens doen voor meneer Kerstbol! Ik wens dat hij nooit gepest zal worden om zijn oog." Vince liet haar handje los, en snel rende Penelope naar de tafel met wensen toe. "Wil jij ook een wens doen?" Ik schudde lachend mijn hoofd. "Oh, kom op." Hij pakte mijn hand en trok hem mee naar de tafel. "Ik een voor jou, jij een voor mij." Ik lachte. "Ze komen niet uit..." Vince gaf een knipoog en pakte de pen van tafel. Hij begon snel op een briefje met lint te schrijven en hing hem op. "Lees maar."

Ik pakte het briefje en las hem.

'Voor Eve.
Ik wens dat ik een kans krijg je beter te leren kennen.
Kus, Vince.'