Stains {TW}

{0.1}

8 jaar.

Het is nu al 8 jaar geleden sinds Stains zijn eerste stap in dit gekkenhuis heeft gezet. Ook al is het zo lang geleden, Stains wist nog precies hoe deze dag verliep. Hoe zijn vader had gekeken. Hoe zijn broer en Scott hadden gekeken. Hoe hij bijna een hersenschudding had gekregen toen er een plastic kubus op zijn hoofd kwam.

Dit was dan ook de dag dat de regel in ging dat er geen scherpe voorwerpen meer gebruikt mochten worden. Daarom speelde de zeventienjarige Stains nu met een plastic bal in zijn kamer. Hij gooide het telkens tegen de muur en belandde telkens weer met dezelfde perfecte boog in zijn handen. Het getik tegen de muren maakte de jongen rustig. Het hielp hem met denken.

Niet dat Stains geen tijd heeft om rustig na te denken. Het is het enige wat Stains zeg maar deed.

Het punt is dat Stains niet meer wilt praten. Dat was de beste conclusie die Stains kon bedenken. Nu hoefde hij niet meer na te denken over hoe hij zijn woorden moest formuleren. Niet meer hoeven na te denken waarover het gesprek over moest gaan wanneer er een stilte viel. Niet meer in iemands ogen te hoeven kijken en weten dat ze elke beweging en woordkeuze aan het beoordelen zijn om zo te bepalen of je wel of niet gek in je hoofd bent.

Ja, stilte is de beste oplossing.

De enige consequentie die hieraan vast zit was dat Stains hierdoor vast zat in dit huis. De doktoren vonden het de ergste psychische achteruit gang die ze ooit hadden gezien. Pas wanneer Stains minstens 200 woorden per dag hardop zei, zouden ze overwegen om hem weer naar huis te sturen.

Maar ja, nu acht jaar later zit Stains hier nog steeds. Stains vind de doktoren uit dit huis sowieso niet helemaal bij hun hoofd. Hij heeft op internet de idealen van het huis opgezocht en dat had geen enkele match met de normale maatregelingen. Wie weet is alles wat ze doen wel illegaal, doen ze testen op jongeren om te zien waar de hersenen nou precies voor dienen.

Stains' fantasie is best extreem. Van zijn mentor heeft hij een boekje gekregen waar hij al zijn gedachten in mocht op schrijven. Maar in plaats van een blog over zijn nutteloze leven, schreef hij er verhalen in. Tenminste dat dacht zijn mentor toen hij een keer het boekje van Stains had gepakt. Verhalen over weerwolven en jagers, te lezen door een sarcastische tiener en zijn beste vriend de weerwolf. Maar de mentor van Stains heeft nog nooit Stains' broer gesproken via de telefoon of zijn beste vriend Scott.

Stains' kamergenoot kwam de kamer binnen. Het was een jonge met een Mexicaanse afkomst en had kort zwart haar. Had ik je al verteld dat hij 10 was? O en ik vergeet bijna het belangrijkste; hij kan niet praten.

Kaeso is geboren zonder het vermogen om te praten. Laat me raden wat je nu denkt; Kaeso kan niet praten en Stains wilt niet praten. Is het dan nooit ongemakkelijk bij hun op de kamer?

Fout.

Kaeso heeft Stains namelijk gebarentaal geleerd en nu is de oudere jongen er vloeiend in. Ze hebben nu al twee jaar samen een kamer waardoor Stains onderhand wel in de ogen van Kaeso durft te kijken zonder te gaan zweten. Dus ze konden samen gewoon een gesprek voeren, maar dan met gebaren.

Stains wees naar Kaeso's natte shirt. Leuk gehad tijdens het afwassen?

Kaeso rolde met zijn ogen. De kleintjes hadden een watergevecht.

In dit huis worden de kinderen tot en met 10 jaar kleintjes genoemd en iedereen boven de elf oudjes. Kaeso hoorde dus nog officieel bij de kleintjes maar door zijn gedragsstoornis gedraagt hij zich veel ouder.

Stains lachte zachtjes en gooide weer met zijn bal tegen de muur. Hij hoorde Kaeso twee keer op de grond stampen wat bij het tweetal betekent dat iemand iets wilt zeggen.

Er gaat deze roddel rond. Daarna hield Kaeso zijn handen langs zijn lijf en keek twijfelend de oudere jongen aan. Stains knikte zodat Kaeso hopelijk door zou gaan.

Ze zeggen dat mevrouw Milas naar je opzoek is.

Stains liet abrupt zijn bal vallen. Als mevrouw Milas je zocht was dat meestal foute boel. Ze was de directrice van dit gebouw en wilde alleen de serieuze gesprekken met je voeren. De laatste keer dat Stains haar sprak had ze gezegd dat hij een teleurstelling was. Erg motiverend voor iemand met angstproblemen.

Kaeso probeerde hem teleur te stellen. Maar ze zeiden ook dat ze je gaat neersteken met een vork dus ik weet niet hoe betrouwbaar de bron is.

Maar op dat moment kwam er via de luidsprekers. 'Wilt Stains Stilinski zich melden bij het kantoor van mevrouw Milas. Stains Stilinski kantoor mevrouw Milas.'

Stains keek met grote ogen naar Kaeso die hem met open mond aankeek.

Ik hoop dat je niet pijnlijk sterft, was Kaeso's reactie.

Stains stond op en liep naar de deuren Kaeso gaf hem nog het Hungergames gebaar en toen sloeg Stains de deur dicht.

**

Stains zat op een stoel buiten het kantoor van mevrouw Milas te wachten. Het voelde net alsof hij op school zat en hij zat te wachten totdat hij moest gaan praten met de rector die je dan een straf ging geven. Stains heeft dat nog nooit meegemaakt, maar toen hij klein was moest hij soms Stiles hier ophalen.

De deur vloog open en een vrouw met haar rode haar in een knotje liep naar buiten. Haar zwarte bril stond op het puntje van haar neus toen ze zei: 'Stains Stilinski.'

Daarna draaide ze zich weer om en je hoorde haar zwarte hakjes wegebben. Stains stond zuchtend op en liep de vrouw achterna. Hij ging tegenover haar zitten en zag haar typen op het toetsenbord. Elke stille seconde die volgde kreeg Stains het steeds warmer. Zijn hartslag ging te keer en hij probeerde het rustig te krijgen door te letten op zijn ademhaling. Hij heeft wel wat gehad aan al die jaren van therapie hier. Hij wist nu tenminste beter hoe hij zijn paniekaanvallen onder controle kon houden. Toch begonnen op dit moment zijn vingers te trillen en daarom begon hij er maar mee te priegelen.

Mevrouw Milas keek op. 'Dus dat alsjeblieft niet, dat is slecht voor je handen.'

Stains legde zijn handen op zijn stoelranden en kneep hij zachtjes in om het trillen tegen te gaan.

'Zo Stains', begon mevrouw Milas. 'Dat is lang geleken.'

Stains gaf geen antwoord. Hij was te gefocust om niet in haar ogen te kijken.

De vrouw zuchtte en pakte een stapel papieren. 'Dus Stains. Je bent nu al negen jaar in therapie bij ons. Mis je je familie niet? Je geboortestad?'

Stains knikte als bevestiging. Natuurlijk miste hij zijn familie. Door het missen van een familielid zit hij juist hier vast.

'Het enige wat je moet doen is praten Stains. Dan mag je weg.'

Geen antwoord.

Opnieuw moest de vrouw zuchten. 'Stains je wordt volgend jaar 18. Dan ben je volwassen en mag je niet meer hier in therapie zijn. Besef je dat?'

Stains haalde zijn schouders omhoog.

'Oké, ik ga gewoon maar direct naar de reden van deze conversatie. Stains, je bent ontslagen uit ons opvangcentrum.'

Dit zorgde ervoor dat Stains verbaasd opkeek en recht in de ogen van mevrouw Milas keek.

'Aha, ik zie dat ik je aandacht nu heb.' Ze gaf hem een gedwongen glimlach. 'Maar het is waar, je mag gaan. Je bent misschien niet helemaal opgeknapt, maar naar onderzoek wel klaar om weer naar huis te gaan.'

Stains probeerde woorden te vormen met zijn mond maar er kwam niks uit, alleen wat geratel waar hijzelf zelfs niks uit kon halen.

'Het is een soort test. Dus geen zorgen, als je faalt kom je gewoon weer terug.' De glimlach die nu op haar gezicht lag vond Stains lijken op een west die je binnen twee seconden laat krijsen van de pijn.

'Dus pak je spullen maar Stains. Over drie dagen wordt je opgehaald door je familie. Dan zie we echt hoe je het volhoudt in de echte wereld.'

T

**

NOT EDITED