Opgebrand

I

18 september 2012

Ik vind het achterlijk om dit boekje te beginnen met 'Lief dagboek', ook al denk ik wel dat je in wezen een dagboek bent (en of je lief bent, moeten we nog concluderen, maar dat is in ieder geval een fijne gedachte). Vroeger had ik altijd dagboeken, omdat mijn ouders dat zo verschrikkelijk leuk vonden en elke dag vroegen of ik al een stukje had geschreven. Wel vijf regels per dag. En toch, als ik het teruglees, zie ik in dat het een waarde heeft om je leven te documenteren in een veredeld schriftje met een slotje erop. Jouw leven, een uniek verhaal. Op de middelbare school schreef ik hele opstellen over mooie jongens en gemene meiden. Het waren eigenlijk hele precieze uiteenzettingen, die misschien wel niet onder zouden doen voor een Young Adult boekenreeks. Toen ik ging studeren, stopte ik met het schrijven in dagboeken, waarschijnlijk omdat ik het te druk had met vrienden maken (ik ging namelijk als enige van mijn vriendengroep in Leiden studeren) en het onderzoeken van mijn grenzen. Vooral in mijn eerste jaar ben ik veel uitgeweest en heb ik mijn vrij conservatieve principes (als christen en kind van een Filippijnse moeder) overschreden. Sommige progressieve stappen waren goed, van anderen heb ik spijt, maar waar ik vooral van baal is dat ik mijn eerste jaar in ontkenning heb geleefd. Ergens had ik namelijk hoop dat een leven in Leiden te combineren viel het met behouden van een vriendengroep in mijn geboortestad, maar dat bleek niet zo simpel. Het viel me zwaar - en ik voelde me ertoe gedwongen - om nieuwe vrienden te maken. Na mijn eerste jaar bleek dan ook dat je geen nieuwe vrienden maakt door al dat gefeest en prominente gedoe. Daarnaast lukte het me niet om mijn propedeuse in één jaar te halen. Wat was ik boos op mijzelf. 'Jammer.', was het enige wat mijn moeder erover kon zeggen. 'Ik had gezegd tegen mijn vriendinnen dat het zo goed met je ging.' Dat was inderdaad een schijn die ik gemakkelijk kon opwerpen. Ik wilde immers niemand met mijn lasten opzadelen.

Gelukkig ging het al snel beter met me. Ik heb vrienden gevonden in de collegezaal die ik volledig vertrouw en met wie ik veel leuke dingen onderneem. In het tweede jaar ben ik ook bij een studievereniging gegaan die projectjes organiseren voor geneeskundestudenten. Dat zijn kennelijk toch mensen die meer bij mij passen: mensen die lachend door het leven gaan, maar toch even iets nuttigs neerzetten. Ik kreeg ook een vriend; een lieve, rustige en trouwe jongen met blauwe ogen. Uiteindelijk ben ik bij een studentenorkest gegaan en ben ik weer vioolles gaan nemen na een jaar pauze. Mijn leven werd wat stabieler en het lukte me om mijn bachelor geneeskunde nominaal te halen. Ik ging meer commissies doen om mezelf nuttig te maken en eind vorig jaar (halverwege mijn derde jaar geneeskunde) werd ik gevraagd of ik bestuur wilde doen bij mijn studentenorkest. Aanvankelijk was ik huiverig (omdat ik het goed wilde doen bij mijn studie), maar uiteindelijk werd ik overgehaald. En dit ben ik nu: Maria, penningmeester bij de muziekvereniging, en ik doe verder alleen maar dingen die ik leuk vind. Alles gaat me vrij gemakkelijk af en mensen kunnen eindelijk weer trots op me zijn - en ik dus ook op mijzelf.

Voor de zomer hebben we als bestuursleden een evaluatiegesprek gehad met de raad van advies. Het was opgevallen dat ik nog erg veel activiteiten naast mijn bestuursfunctie had. En dat dat wel eens teveel zou kunnen zijn. 'Ik wil eerst mijn bachelor halen.', antwoordde ik joviaal, 'en daarna zal ik wat commissies laten vallen, zodat ik meer tijd voor de vereniging heb.' Mijn bestuursgenoot Marilou had me hier ook al op gewezen, maar ik zie zelf niet echt in wat er nu verkeerd gaat. Ja, ik doe veel, maar alles loopt toch op rolletjes? Ik heb toch veel bereikt? Ik ga nu ook nog steeds naar mijn hoorcolleges, want ik wil wel nominaal blijven lopen. Goed, ik heb wel commissies laten vallen. Toch vind ik dat ik best trots mag zijn op wat ik heb gedaan en daarom vind ik het leuk om dit allemaal op te schrijven. Dan kan ik later teruglezen hoe mooie deze periode in mijn leven was. Mocht ik ooit dement worden.