Ang dami kong realization shits in life.
Kagaya na lang ng isang katotohanang pina-follow ako ng isa kong kaibigan dito in real life dahil feeling other dimension ito, at mababasa n'ya ang lahat ng kashitan ko. Wow, so pure.
Naaadik na ako maglaro ng computer game na League of Legends na tinatapyas ang singkwenta porsyento ko sa buhay everytime I sit there. The computer shop. P50.00 for 5 hours. But then, dito ko naramdaman ang pagiging makapangyarihan ko. I became a master. GG na itu.
Ang hirap pa lang magsulat kapag walang sundot. Parang menstruation shit lang na paudlot-udlot. I mean, panandalian at pabigla-biglang dadaan sa mga 'di inaasahang pagkakataon. Saglit tatagos lang at kakatok sa puson and after few minutes, mawawala.
Ang hirap magsulat kapag in the first place, wala kang balak na maging manunulat. Ayun, napadaan lang. But then, okay lang sigurong ilathala at 'di muna pansamantalang tapusin ang mga naumpisahan. Wala namang deadline ang mga shits.
Matatapos ko 'yan after shit-time.
Please, anyone who likes the idea of sundutan? I'm so open to be sunduted. Pakisundot po ako bandang core....corean.
