Enemies?

Part 4

Λητώ POV(δεν θα μάθετε τόσο εύκολα τα νέα του ιατρού)
Νοιώθω το κεφάλι μου πολυ βαρύ. Και βασικά δεν ξερω τίποτα. Εννοώ ειναι όλα τόσο μπερδεμένα. Το κεφάλι μου βουίζει. Δεν μπορω να βάλω τα πράγματα σε μια λογική σειρά. Αισθάνομαι απολύτως αδύναμη. Ειμαι εξουθενωμένη. Δεν έχω δύναμη ούτε Καν για να ανοίξω τα μάτια μου ουτε να μιλήσω. Κατι δεν παει καλα λογικά. Ακούω βήματα. Θελω ν Α φωνάξω να ανοίξω τα μάτια μου αλλα δεν μπορω. Καταβάλω όλη μου την δύναμη αλλα δεν μπορω να αντιδράσω. Ακούω σαν να μιλάνε ,ψέμματα σαν να ψυθιριζουνε καλύτερα. Δεν διακρίνω τι λένε. Ακούω πάντως μια γνωστή φωνή.
Μιχάλη POV
Μπαίνω μέσα στην εντατική. Έχουμε φορέσει μάσκες και άλλες βλακίες που μας έχουν δώσει οι γιατροί. Η κοπέλα που ειναι ξαπλωμένη στο ψυχρό δωμάτιο του νοσκομειου σίγουρα δεν ειναι η αδερφή μου. Που ειναι το γέλιο της, οι φωνές της. Που ειναι οι τσιρίδες της οταν τις πείραζα τα μαλλιά της? Όλα αυτα χάθηκαν μετά το καταραμένο ατύχημα που ακομα δεν έχω καταλάβει πως έγινε.
Πλησιάζω και πιάνω το χέρι της προσεκτικά. Ο ήχος που επαναλαμβάνεται διαρκώς σε τακτά χρονικά διαστήματα με σκοτώνει.

Τα σωληνάκια στο χέρι της. Πως τα κατάφερες ετσι ρε μικρή; πλάκα πλάκα πρέπει να ρωτήσω τις άλλες πως χτύπησε.
Θελω τόσο νατης μιλήσω και ας μην μιλήσω και ας λένε οι γιατροί οτι δεν ακούει. Εγω ξερω.

Εγω θυμάμαι. Και κάποιος να λέγε κατι απο τον πάνω όροφο του σπιτιο εκείνη στην άλλη άκρη να ήταν θα το άκουγε. Τωρα γιατί δεν ακούς μωρό μου κοριτσάκι μου. Που θυμάμαι η μαμα και μπαμπάς... ωχ. Η ΜΑΜΑ ΚΑΙ Ο ΜΠΑΜΠΑΣ
Μ:Σπυροοο
Κ: Τι φωνάζεις ρε μαλακα θα την ξυπνήσεις
Είμαστε εννιά ηλίθιοι. Ένας απο όλους δεν σκέφτηκε να πάρουμε τηλέφωνο την μάνα μου. Ούτε ένας. Τι θα πούμε.
Στέφανος: Ας ειμαι καλα εγω πήρα την θεια και της τα ειπα όλα. Ναι.
Μιχάλης: Διαλέγεις τρόπο που θες να πεθάνεις και με ενημερώνεις.
Στέφανος:Καλα εισαι ηλίθιος. Προφανώς και οχι. Ειπα απλα οτι θα μείνετε σε εμενα. Τι σε νοιάζει και εσενα μωρε. Παρασκευή ειναι. Κανεις δεν είπε τίποτα. Φιλία στην κόρη της ειπε και σε εσενα να μην τρέχει με το αυτοκίνητο.
Μιχάλης: Να σου πω όλα τωρα μέσα στην εντατική θα τα λύσουμε; Βγείτε έξω θελω να μείνω μόνος με την αδερφή μου κια να χονεψω κια αυτα που μου ειπε ο γιατρός. ΕΞΩ ΡΕΜΑΛΙΑ.
Εφτγαν ολοι μετά.
Μιχάλης:Γιατί δεν εισαι εδω μου λες; Και θα αφήσεις μονο του τον παρη και την Έλενα; Και η κυρία Αμαλια τι θα κανει μόνη της ρε βλάκα. Ξυπνά και θα σου δίνω και τις ζακέτες μου,θα κοιμάσαι; στο κρεβατακι μου,ξυπνά και σου υπόσχομαι θα σου αφήνω και την μηχανή. Και θα αφήνω και τα υπόλοιπα αγόρια στο σχολειο να σε κοιτάνε.Μερικες φορές. Στα μάτια μονο. Αλλα ,εχει εκεί. Ούτε κουβεντούλες. Κανενα βλέμμα και πολυ τους ειναι.
Λητως' POV
Τον ακούω. Τα πάντα. Και ενα δάκρυ Νοιώθω να κυλάει.
Μιχάλης:Δάκρυ ειναι αυτο η ονειρεύομαι.