Normalde yatar yatmaz uyuyan birisiydim ama bu gece farklıydı her zamanki gibi yatağıma yatmışdım gözlerimi kapatmak yerine tavana dikmiştim ve düşünmeye başladım, neden dedim kendime çocuklara iyilikle bir şey yaptırmak varken döverek kızarak yaptırılıyor ama bir cevap buşlamamıştım, sonra korkumun gittiğini hatta yaptığım şeyin bana mutluluk verdiğini hissettim karar verdim kendime en büyük ben olacağım bu uğurda gerekirse her şeyimi herkesi kaybedeceğim ama en büyük ben olacağım, ve bu düşünceler içindeyken uyuya kalmıştım sabah uyandığımda babam abi uyanmış diye gülümsüyordu bakıp geçtim elimi yüzümü yıkadım ve annemden sofra istedim oda hazır gel diye çağırdı sofraya oturduğumda babamda geldi bana gülümseyerek okulun yokmu dedi o anda düşüncelerim yine aklıma geldi ve hayır bıraktım dedim benim neden haberim yok abi demesi biraz ciddi olmuştu ama ben o ciddiyetten vaz geçmiyecektim şimdi öğrendin baba bende zaten bu sabah öğrendim dememle annemin terliği kafama vurması bir oldu babanla doğru düzgün konuş ve yarın direk okula gidiyosun dün için baban bugün gitmeni istemedi ama yarın gidiyosun sofradan kalkıp üstümü değiştirip hemen dışarı çıktım aşşağı inerken Oktay abide ayakkabılarını bağlıyordu bana ters ters bakıp gel bakalım dedi bi an geri eve kaçmak geldi aklıma ama yine kendime verdiğim söz geldi aklıma dövsede dönmiyecektim vazgeçmek yok dedim ve yanına indim bizim pederin kafayı yarmışsın hayırdır oğlum eşkiyamısın sen ne diyeceğimi bilemiyordum oktay abiyi çok seviyordum iyi birisiydi tek diyebildiğim oda bana vurmasaydı abi dedim hafif gülümsedi bi daha yapma bak daha küçüksün vuracak olursa kaç dedi başımı okşadı ve gitti ben şaşırmıştım imkansız gibiydi oktay abi bana nasıl vurmadı yada kızmadı bunları düşünerek apartmandan çıktığımda yine simsiyah giyinmiş elindeki tesbihini sallayan samet abi karşımdaydı ve oktay abiyle konuşuyorlardı ben gidecekken samet abinin şu sözleri içime işlemişti, hayırdır yeğenim arsayı aldık domatesmi vermedik ne bu es geçmeler utanmıştım bu sözler karşısında özür dilerim abi bi şey konuşuyosunuz rahatsız etmiyim istedim yine ağır vede samimiyet dolu bir cevap vermişti ben Ne zamandır yeğen dediğim insandan rahatsız olmuşum gerçekten hiç geri adım atmıyor halden anlamıyor en iyisi susup başımı eğmekti sonra oktay abi ayrıldı samet abiyle beraber arkadaşlarının yanına gitmiştik yanlarına vardığımızda hepsi ayağa kalkıp Samet abiye yer verdiler sonra banada hoş beş ettiler sanki akranlarıydım bu benim daha rahat olmamı sağlamıştı yaklaşık 2-3 saat oturduk ama aklıma bir şey takılmıştı insanlar bunlardan neden korkuyorlardı sıradan herkes gibilerdi akşama doğru samet abi eve bırakayım seni demişti ama ben gitmek istemiyordum bunu söylediğimde olmaz diye kızmıştı eve doğru yola koyulduk ve ben samet abiye abi beni eve götürürsen kaçarım evden izin ver en azından yanında kalayım diye ısrar ettim ama işim var olmaz diye diretti eve varıncaya kadar ısrar ettim ailemin merak edeceğini söyledi en son bende bırak bi şey olmaz alışırlar dedim bu sözler onu çok etkiliyordu o yaşta o sözler bana kızmaya başladı bende kendimi tutamayıp sen bu sokaklara çıktığında ailen merak etmedimi dedim ettiler ama ikimiz aynı değiliz dedi bende aynı olduğumuzu vede en büyük olmak istediğimi söyledim biraz güldü ama sonunda ikna etmiştim tekrar dönmüştük ve bir kulübeye gittik orada anlamıştım insanların neden onlardan korktuğunu...
