Het begon allemaal toen ik er thuis klaar mee was. Mijn ouders scheidde toen ik 14 was en dat deed me heel erg pijn. Mijn cijfers waren allemaal heel laag door de scheiding, toch heb ik VWO gehaald. Elke tienermeisje is blij als ze haar diploma haalt, maar ik niet. Er zat me iets dwars.
Ik heb altijd gezegd dat je je dromen moet volgen en gelukkig moet zijn, ik was niet gelukkig. Mijn droom was trouwens een wereldreis maken (hihi, kijk waar ik nu zit). Toen dacht ik: ' ik kan het me ouders niet maken om weg te gaan voor zo'n lange tijd.' Maar toen ik zag wat er allemaal gebeurde, stond mijn besluit vast. Ik wil weg en wel nu! Ik ben er nu ook achter gekomen wat me dwars zat. Het was een soort jaloezie iets. Ik vond het jammer dat ik geen familie had die met elkaar kon avond eten zonder dat er allemaal borden gebroken op de grond lagen. Ik had geen familie die elke vrijdag om stipt 8 uur Monopoly ging spelen. Ik was natuurlijk dat meisje waarvan elke familielid in zijn of haar kamer chagrijnig of achter z'n telefoon zat of achter een televisie. Mijn leven ging niet zo vlekkeloos. Toen ik besloot om weg te gaan ging alles zonder probleem. Het geld was geen probleem ( ik had door de jaren heen gespaard). Ik had mijn route al uitgekamd, maar toen bedacht ik me ineens de allereerste stap die ik gewoon vergeten was. Mijn ouders vertellen dat ik weg zou gaan.
Voordat ik eindelijk die moed had gevonden om het ze te zeggen, waren ze al gescheiden. Ik ben bij m'n moeder gebleven. Ik weet ook niet waarom, het heeft geen speciale reden. Mijn moeder zegt altijd: 'Onder mijn dak, mijn regels.' Een 'quote' van mijn moeder, die niet echt hielp om moed bij elkaar te verzamelen. Mama is niet zo'n makkelijk persoon, ze is wel lief hoor, maar ik heb geen sterke band met haar. Wat ik overigens wel heel jammer vind. Ik heb het haar verteld. 2 KEER! De eerste keer luisterde ze niet, want ze was te druk met haar mobiel ( geloof ik met een man aan het flikflooien). Op een gegeven moment wilde ik gewoon weg dus heb ik haar maar midden in de nacht wakker gemaakt om het haar te vertellen. Haar eerste reactie was een reactie wat ik zag aankomen, maar wat ik liever niet wilde horen. 'Ben je helemaal gek geworden!' Maar zonder mijn toestemming van 1 ouder kon ik niks, ook al was ik 18.
YOU ARE READING
I Won't give up
AdventureEen meisje heeft zoveel meegemaakt dat ze besluit op een dag met 1 rugzak op reis te gaan. Elke keer komt ze weer wat tegen dat haar confronteert met het verleden, maar dan krijgt ze te horen dat haar moeder ernstig ziek is geworden en dat ze terug...
