09.12.16
Bugün birkez daha hiçliğe açtım gözlerimi. Titrekçe bir nefes alıp. ayaklarımı soğuk zemine koydum. Çok soğuk bugün buralar.
Dışarıya çıkıyorum. Ellerini birbirine sürtüp ısınmaya çalışan, ha dondu donacak bir çocuk. Hey sokak çocuğu, üşürmü bu soğukta ellerin? Rüzgar tenine bata bata eser mi? Affetme çocuk! Seni oraya terkedenleri, sana acımayanları affetme!
Sessizce ilerlemeye devam ediyorum. Köşeyi dönerken çığlıklar doluyor kulaklarıma. Yine aynı sokak çocuğu. Dayak yiyor bu sefer. Nasıl da acımadan vuruyorlar sana. Nasıl da kıyıyorlar o küçük bedenine. Göz göze geliyoruz bu sefer. İçim titriyor. Affet çocuk! Seni kurtaracak gücüm yok.
Koşmaya başlıyorum beni farketmemeleri için. Köşeyi döndüğümde yerde kırık bir ayna var. Kendimi görme ihtiyacı duyuyorum.
Aynada ki yansımamda o çocuğun silüeti belirdiğinde korkuyla geriye sıçrıyorum. Yataktan nefes nefese kalktığımda anlam verememiştim. Oysa ki çoktan uyanmıştım ben. Beynimin uçsuz bucaksız ve hergün biraz daha büyüyen uzayına.
🌹🌹🌹
ŞİMDİ OKUDUĞUN
🌹KIRIK AYNA🌹
Short Story🌹İçinde biraz sen varsın. Biraz kalbindekiler. Biraz da dışarıya dökemediklerin. Haydi gel. Sana ses olmak için varım. Sen için varım. Peki sen benimle olmak istermisin? Haydi gel kitabımın kapağı sana her zaman açık. Ben seni bekliyorum. Sen varsa...
