Amsterdam, 16 september 2012.
Met erge tegenzin kom ik de klas binnen. Een nieuwe school, nieuwe omgeving. Ik vond het erg spannend, ik was pas 12. Alle ogen waren op mij gericht. Ik keek de leerkracht aan met mijn grote, groene ogen. Ik zag een paar meisjes fluisteren. Jongens keken lachend mijn kant op. Mijn hart zakte naar mijn kont. Ik stelde mij zelf voor.
''Ik ben Ibtissame, en ik ben 11 jaar oud..'' ik maakte mijn verhaal af en was zo blij dat ik eindelijk mocht gaan zitten! Ik liep naar een groepje met meisjes die me aardig leken. Ik groette ze en ging zitten. Ík wist toen niet dat ik een zware periode tegemoet zou komen... En dat al in groep 8.
Een paar weken vlogen voorbij en had nog steeds geen vrienden gemaakt. Ik liep het schoolgebouw binnen en een paar jongens van mijn klas kijken me aan en lachen keihard. ''Schaam je je niet dat je zo dik bent, je neemt 3 plekken in beslag!'' Mijn hele klas lachte. Zelfs de meisjes waarvan ik dacht dat ze betrouwbaar waren. Tranen prikken in mijn ogen, maar de pijn laat ik niet zien..
--
14 SEPTEMBER 2016
Ik word met barstende hoofdpijn wakker door het geroep van mijn moeder. ''Ibtissame! Word wakker je moet naar school'' roept ze door het huis heen in het Arabisch. Ik zucht hoorbaar en trek mijn kleren aan, een normale zwarte broek, een legergroene Zara shirt en een leren jack, met mijn Vans. Als ik aan school denk, wordt ik verschrikkelijk boos. Ik sprint naar beneden en zie mijn moeder en zussen ontbijten.
Ik ben volgens mij zo duizelig, dat ik mij vergeten ben voor te stellen. Ik ben Ibtissame Ziani, ik ben 16 jaar en ben een onzeker meisje. Onzeker, omdat mensen mij in het verleden pijn hebben gedaan. Ik werd altijd als de ''zielige'' gezien. Vroeger was ik een nog al een mollig meisje. Die gedachte heb ik eigenlijk nog steeds. En die zal ik altijd behouden. Maar terug naar me verhaal. Ik zit in 4-havo. Ik ben sinds kort van school veranderd, omdat ik dat getreiter niet meer aankon. En het leek me ook beter, nieuwe start, nieuwe omgeving. Het gaat alhamdoullilah (godzijdank) met me. Ik heb 4 zussen, Soukaina, Fadoua, Sabrin en Samira. Samira is de ''perfecte'' in onze familie. Waar ik soms eigenlijk wel moeite mee heb. Samira en ik zijn letterlijk Tom&Jerry. Hoe goed ik mijn best op school doe, ik overtref Samira nooit. Hoe goed ik mijn best ook doe, het is nooit goed. Maar ja, ik doe het voor me zelf, aangezien mijn familie nooit tevreden is.. Soukaina en Fadoua zijn getrouwd. En Sabrin en Samira wonen nog bij mij thuis. Mijn moeder is mijn parel, zij is er altijd voor mij. Ze is gewoon een lieve, typische Arabische moeder die van aanbiedingen en reclame op wasmiddel houdt, en die de allerlekkerste Briwat (Marokkaanse gerecht) maakt! Mijn vader is een lieve, aardige Arabische meneertje, waarbij ik alles kwijt kan. Elhamdoullilah. (Godzijdank!) Mijn groene ogen heb ik geërfd van mijn mooie lieve moeder.
BACK TO THE STORY.
Ik groet mijn familie en loop naar buiten. Ik doe de slot van mijn fiets open, doe mijn oortjes in en race naar school.
Aangekomen op school ga ik in mijn eentje op een bankje zitten. Ik pak mijn scheikunde boek erbij en doe alsof ik druk bezig ben, aangezien ik toch alleen ben. Oke..Natrium reageert met koolstofdioxide uit de lucht.. of nee? Was het zwavelzuur? Mijn gedachte wordt verstoord door een kuch. Ik kijk voor me en zie een jongen staan. Een Marokkaanse jongen, ik schat hem rond 16 jaar. Een schattige, leuke .. FOCUS IBTISSAME. ''Mag ik wat vragen?'' Ik knik emotieloos. Zeker weer eentje die houdt van mensen treiteren en achterstellen. Maar zo moet ik niet denken. Hij wilt alleen wat vragen, Tissame, relax!
''Weet jij misschien waar ik mijn klas kan vinden? Ik ben nieuw hier..'' vraagt hij lief, met een prachtige glimlach. Ik kijk hem dood aan. Glimlachjes doen mij niks. Relax Tissame! ''Je kan naar de balie gaan en vragen..'' ik wijs naar Eric, de conciërge ''aan die meneer welke klas je zit, en waar je je rooster kunt halen''
Waarom doe ik eigenlijk zo arrogant? Hij vroeg alleen waar zijn klas zit. Ik zucht en ga weer verder met scheikunde. Niet zo een 3 minuten later word ik weer verstoord. De jongen van net. Hij steekt zijn hand uit. ''Anouar.'' Ik kijk naar zijn versteend naar zijn hand. Ik heb gezworen op mijn hele leven dat ik, na mijn familie dan, nooit iemand een hand zal geven. Ik klink misschien net als een freak. Maar ik ben zo. Ik vertrouw mensen niet. Ik besluit om te gaan doen waar ik me gemakkelijk bij voel en besluit om hem geen hand te geven. ''Íbtissame..'' zeg ik rustig. Ik dacht eigenlijk dat hij weg zou gaan, alleen deed hij iets tegen mijn verwachting. Hij gaat zitten.
In de 16 jaar dat ik leef, wilde geen enkele persoon iets met mij te maken hebben. Buiten mijn familie, nichten, neven. Ik ben altijd al een buitenbeentje geweest. Ik richt mij liever op school, op mijn geloof en familie, dan andere onbelangrijke dingen. ''Hoe gaat het met je?'' Hoor ik opeens. Het klinkt misschien raar, maar ik smolt bij het horen van die woorden. Ik vind het niet normaal lief als iemand dat tegen me zegt. ''Goed.'' reageer ik zo kortaf mogelijk.
''Alhamdoullilah''. Mijn hart smolt opnieuw. ''Welke klas zit je eigenlijk?'' vraagt hij. ''4H1'' ''Oh.. dus je bent eigenlijk mijn klasgenoot, Ibtissame?'' Nee he..
Godzijdank worden we verstoord door de bel, wat betekend dat we naar boven moeten. Hoe schattig hij ook is, ik vertrouw geen enkele persoon. ''Kom, Tissampje, we hebben samen Nederlands, dus je bent het komende uur nog niet van mij af!''
Voor het eerst heeft iemand mij zo oprecht laten lachen.
Beste Wattpadders.
Dit is mijn eerste boek die ik schrijf, & dit is pas het begin..best saai :) Zelf ben ik nieuw op Wattpad.. Jullie kunnen gerust jullie mening geven of vragen stellen als er onduidelijkheden zijn!
Beslema!
Ciao!
Chiquifairy :0
(Dit is trouwens niet mijn echte naam!)
JE LEEST
The Path of Painfull Days ♕
RomanceIbtissame is een 16-jarig onzeker meisje met een Marokkaans (Islamitisch) kom af. Op de basisschool is ze gepest en ze is er haar hele leven mee opgegroeid, onzekerheid. Ze heeft er erg veel problemen mee om haar zelf te accepteren. Ze heeft erg ve...