The Path of Painfull Days ♕

Hoofdstuk 4 [Unknown Person]

De volgende dag word ik opgewekt wakker. Mijn gedachte is meteen bij Anouar. Door Anouar vind ik school nog een beetje leuk. Ik spring me bed uit en doe de wassing, ga bidden en kleed me om. Ik pak een zwarte broek met kleine scheurtjes, een zwarte Trasher trui, een legergroene spijkerjack  en zwart met witte vans. Ik doe mijn haar in een knot en loop naar beneden en zie mijn familie ontbijten aan tafel. Ik groet ze snel en geef als laats een kus op mijn moeders hoofd. ''Beslema Mama!'' roep ik nog.  

Ik pak mijn fiets en race naar school. Na 20 minuten ben ik er. Ik loop naar me kluisje en pak mijn biologie en scheikunde boek eruit. Onder tussen kijk ik rond. Iedereen is met gezelschap en vriendinnen etc. Ondertussen loop ik te klooien op mijn iPhone 6s. De bel is gegaan en iedereen loopt naar binnen. Ik heb nu wiskunde. Met een diepe zucht loop ik naar het wiskunde lokaal. 

Ik zie het groepje van Fayza naar me kijken. Met een diepe zucht neem ik plaats. Er wordt naar me gekeken en geroddeld. Ik zie Anouar binnen komen en ik word meteen blij bij zijn verschijning. Alleen lijkt het alsof hij me negeert. Ik probeer nog naar hem te zwaaien, alleen lijkt hij er niets van te merken. Hij gaat zitten bij Fayza en haar groepje.  Ik zie zijn perfecte lach en krijg het warm van binnen.... Ik mag niet verliefd zijn, en al helemaal niet op Anouar!  

Ik verdien Anouar helemaal niet. Hij is lief, knap, slim. Alles in 1. Ik ben lelijk & dik. Dat zijn gewoon mijn eigenschappen. En mensen accepteren zulke mensen nooit. Waarom leven we eigenlijk in een soort samenleving waarin mensen met een ''niet zo mooi'' uiterlijk hun schoonheid van binnen niet mogen tonen? Ik word uit mijn droom gestoord door meneer Grimberghen die mij verbaasd aankijkt. ''Ehm..Ibtissame? Wat is het antwoord van vraag 5?'' Shittt. Heb niet opgelet. Zuur kijk ik naar mijn boek. De stilte wordt onderbroken door Anouar. ''Het antwoord is 73 - groeifactor x y, meneer. '' zegt hij. Dankbaar kijk ik hem aan. Hij geeft me een korte knik. Meneer Grimberghen waarschuwt me dat ik bij de les moet blijven. Ik kijk naar Fayza en Salima, een meeloper, en ik zie ze zuur kijken. Waarom weet ik niet. Maar ze zijn sowieso iets van plan. Ik voel het. 

De les van wiskunde, die eindeloos leek te duren, was eindelijk voorbij. Ik loop naar beneden en ga zoals gewoonlijk alleen op een bankje zitten. Ik ben zo blij als ik eindelijk van deze school weg mag. Eindelijk naar de hogeschool. Weg van alle ellendigheid. 

Het is nog niet eens begonnen, Ibtissame! 

Ik doe mijn oortjes in en luister Maher Zain - Peace be upon you. Ik hou zoveel van zijn liedjes. Beter dan al die rappers die alleen maar het slechte voorbeeld geven, zoals boef enzo. Nee, geef mij maar Maher. Ik schrik op als ik Anouar opeens voor me zie. 

''Hoi.'' zegt hij droog. ''Hey, hoe gaat het?'' vraag ik.  Even denk ik dat hij weer de oude wordt, maar he, schijn bedriegt. ''Ja goed.'' antwoord hij droog. ''Is er wat? Je doet zo kortaf.''  vraag ik. ''Nee.'' zegt hij op een emotieloze toon. Yarabi, wanneer gaat de bel? 

Na eindelijk 50 minuten gaat de bel wat betekend dat ik uit ben! Ik probeer net geen gat in de lucht te springen! Mijn gedachte wordt verstoord door Fayza die me met een spottende blik aankijkt.  ''Is er wat?'' vraag ik. Lachend lopen ze weg en ik hoor haar meeloperssquad nog varkensgeluiden maken. Ik zucht en besluit het maar te laten zitten zoals het is. Allah straft ze wel.  Ik kan niet wachten om naar de Hogeschool te gaan! Ik begin daar gewoon een nieuwe, frisse start, zonder al deze gemene mensen. Hoop ik dan. Ik schrik op van een berichtje op mijn telefoon: 

- Knor knor, iemand is verdrietig dat Anouar haar niet kwam troosten. :Anoniem. 

Dit kan niemand anders zijn dan Fayza of iemand anders. Ik besluit het te laten en loop het schoolgebouw uit. Zbel, zucht ik. Ik heb iets nodig om sterker van te worden. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Ik heb een erg goed idee gekregen en besluit om meteen een afsraak te maken!

Salam, Olla, Hello, 你好, привет, Merhaba, Hallo, مرحبا

Ik heb het gevoel dat niemand mijn boek leest, terwijl ik er erg veel moeite in stop. Het spijt me zo erg dat mijn verhaal niet zo leuk is, maar ik zal er alles aan doen om het zo leuk mogelijk te maken!

x Fairrr.