Okulu sevmememin bir diğer nedeni olan zil çalarken Derin’e döndüm.
"Hadi sınıfa geçelim."
Yekta ise belimdeki elini kalçama indirip hafifçe sıktı.
"Görüşürüz sevgilim."
Dudaklarımı yalayıp "görüşürüz" dedim.
Hoca kapıdan girerken biz de içeri geçip sıraya oturduk.
Coğrafya kadar gereksiz ve hayat enerjimi sömüren başka bir ders yok. Derin kâğıt çıkarıp 'çok sıkıldım' yazdı. Kısa bir bakış atıp 'Bana ne' yazdım.
Tamam. Söylemenize gerek yok. Kabayım. Biliyorum.
Saniye sesleri ile ritim yapmaya başladığım sırada sınıfın kapısı çalındı. Okulumuzun cool çocuğu yekta içeri girip
"Nasılsınız hocam" dedi.
Her zamanki geri zekâlı işte. Yine dersten atılmıştır.
Benim olduğum tarafa dönünce kasları çatıldı.
Ahh kolumda yatan Derin yüzünden sanırım. "İyi dersler" diyip kapıyı kapattı.
Anlıyorum, dedikodu, evet, güzel ama ben buradayken hoş olmuyor.
'Orospu işte' gibi mesela.
Klasiklerin oynandığı günün sonunda çıkış ziliyle beraber çantamı toplayıp sıradan kalktım. Arabanın önünde bekleyen yekta'nın yanına doğru giderken kapıya dayayıp dilini ağzının içine soktuğu özge’yi görmemiştim. Keşke de görmeseydim.
Daha önce aramızda duygusal bir şey yok demiştim değil mi?
O zaman su an midemin bulanması ve basımın dönmesi başka bir sebepten dolayı. Öyle olmalı.
Ve arkadaşa ihtiyaç duyduğum bir başka zaman daha.
Yanlarından geçsem, ya da görmemiş gibi yapsam. Belki de ikisini birden. Ben duvara yaşlanmış onlara bakarken Derin yanıma gelip koluma girdi. Bos bakışlarımı ona çevirdim.
"Ne..." Sözümü tamamlayamadan beni yekta'nın yanında duran arabasına doğru sürükledi. On kapıyı açıp binmem için beklerken yekta'ya döndüm. O da bana bakıyordu. Kararsızlığı bir kenara bırakıp arabaya geçtim. Kısa bir sure için gülümsediğini gördüğüm Derin de sürücü koltuğuna geçip arabayı çalıştırdı. Herkes arkamızdan bakarken okuldan cıktık.
Gözlerimin dolduğunu hissedebiliyorum. Ama yekta için ağlamaya değer mi?
Daha önce de başkalarıyla gördüm onu. Beni kullandığını da biliyorum. Ki benim de onu kullanıyor olmam gerekiyordu, arkasından ağlamam değil.
İlk günden konuşmadığım ve basına bela açtığım çocuk ise beni bu bok gibi durumdan kurtardı. Haha.
