Don't cry baby.

*2*

Olga weszła do pomieszczenia ,a ja usiadłam na małej pufie i słuchałam co ma mi do przekazania.

-No więc tak...-zaczęła- nie wszystko mogę ci powiedzieć... Co ja gadam!? Nic nie mogę ci powiedzieć, tak to smutne... Ale ja nalegałam ,a ona nic...-Rozpłakała się.

-Olga!? Czy ty przypadkiem nic nie brałaś?-Roześmiałam się.

-No nie wiem czemu ci tak do śmiechu. Ja powiem ci tylko trochę... Ja zaraz nie wytrzymam!-Płacząc tuliła mnie jak najmocniej.

-Olg...-Zaczęłam.

-Sza!

I teraz to w ogóle nie wiedziałam o co chodzi.

-Już nigdy cię nie zobaczę...-łkała

-Jak to? Przecież ja nie umieram!-zaczęłam machać rękoma.

-Oni cię oddają. Oni cię oddają.-powtórzyła.

-Jak to!-krzyknęłam.

-Tak to.. A teraz radzę ci wziąć parę rzeczy ze sobą i zejść na dół, samochód już czeka.

Po tych słowach Olga wyszła ,a ja nie wiedziałam co się dzieje, myślałam że to jakiś zły sen z którego zaraz się obudzę , ale nie. Uszczypnęłam się pare razy w dłoń i nic. Po moim policzku spłynęła samotna łza. Chwyciłam za telefon i schowałam się w szafie, po czym wybrałam numer do mojego najlepszego przyjaciela Chrisa Collinsa.
-O! Hej Vanessa co tam...
-Chris...-szepnęłam smutnym głosem
-Vanessa, skarbie co się stało?
-Moi rodzice... Chris! Oni mnie oddadzą do domu dziecka.
-Nie... Vaness nie, nie mogę cię stracić tak jak Sabrinę.-w tym momęcie jego głos się załamał.
Sabrina to jego mama, pamiętam jak umarła na moich i jego oczach. To był słoneczny dzień mieliśmy wtedy z Chrisem po dziesięć lat postanowiliśmy się wybrać nad jezioro, jego mama i tata się zgodzili. Sabrina skoczyła na główkę ,niestety po paru sekundach nie wypłynęła na przeg tata Chrisa który ma na imię Cameron zadzwonił na pogotowie , przyjechali za późno i patrzeliśmy jak wyławiają martwą Sabrinę z jeziora. Wszyscy płakali miesiącami, a Cameron miał depresje.
*****************************
Przepraszam, że tak długo nie pisałam, ale brak weny. Teraz wena jest, więc rozdział dłuższy!