Arkana Bak(ma)!

Bölüm 1

   Uyandım.
Tabii ki üç gözümle beraber. Artık bu duruma alışmıştım. Ne de olsa başka türlüsünü hiç yaşamamıştım. İnsan normal olamadıktan sonra anormal olduğunu pek farkına varamıyor. Tabii ben bunu biliyorum, ben normal değilim. Ben, türümün en sevilmeyen 3'üyüm.
  
   Yatağımdan istemeye istemeye kalktım. Okula gitmem gerekiyordu. Pijamalarımı çıkarttım ve okul uniformamı giyip tuvalete gittim. Suyla yüzümü yıkadıktan sonra lavaboya arkamı döndüm ve saçlarımı aceleyle topladım. Üçüncü gözümü sonunda rahatlatabilmiştim. Genelde onu saklamak için saçlarımı ensemde toplarım. Bu artık sıkıcı olmaya başlamıştı. Gözümü, ensemdeki gözümü, soğuk suyla yıkadım. Soğuk su her zaman beni rahatlatmıştır. Kahvaltıya yetişebilmek için saçlarımı özensizce ensemde topladim. Artık gerçekten bundan sıkılmıştım! Ama başka çarem de yoktu. Normaller benim bir 3 olduğumu fark etmemeliydiler.

   Aşağı iner inmez sucuk kokusunu aldım. Annem kahvaltıyı çoktan hazırlamıştı. Ailemle aram fena degildi. En azından yaptığım hatayı diğer 3ler kadar kin ve nefret dolu karşılamadılar, fakat yine de o günlerden sonra eskisi gibi olamadık. Anneme:
-Günaydın! Babam beni beklemedi galiba?
dedim.
-Günaydın benim küçük 3üm. Babanın acil bir toplantısı çıktı yoksa seni muhakkak beklerdi, biliyorsun.
   Ah ne kadar şaşırdım(!). Nedense son günlerde babamın hep acil toplantıları çıkıyordu. Annem istifini bozmadan devam etti;
-Melodi! Bana öyle suçlayıcı suçlayıcı bakma lütfen, babanın yoğun olduğunu sen de biliyorsun.
-Tamam anne,haklısın. Neyse sen şimdi onu boşver de kahvaltıya gel.
-Hah şöyle, geliyorum.
  
   Beraber gündelik konulardan konuşup kahvaltı ettik. Servisime yetişebilmek için aceleyle montumu giydim. Servis korna çalınca daha da hızlandım ve anneme kısaca veda edip servise koştum. Serviste en öndeki tekli koltuğa oturdum, kapıyı kapatırken saçımın bir kısmı kapıya sıkıştı ama önemsemedim. Zaten koşturmaktan nefes nefese kalmıştım. Arkama yaslanıp okula gidene kadar müzik dinledim.