Sevgili günlük,
Ben ölüyorum. Şakalı anlamda değil, kötü bir şey yaşadığım için hiç değil. Bilirsin günlük hep kötü şeyler yaşarım. Herkes kötü şeyler yaşar.
Hasta olduğum için ölüyorum. Bir hastane odasındayım şu an ve yazılar karalıyorum. Herkes çok dalgın gibi. Etrafımdaki herkes ya çok üzgün ve dalgın ya da ben dalgın olduğum için onlara odaklanamıyorum. Gerçi etrafımda herkes diyebileceğim biri yok.
Günlük, bir yandan dayanmaya çalışıyorum. Ama bir yandan kollarım çok ağrıdı. Omuzlarım çok yoruldu bu yükten. Altından kalkamıyorum, üzerinden gelemiyorum, halledemiyorum.
Biliyorum, herkes kötü şeyler yaşıyor. Fakat bu beni daha az kötü şeyler yaşamış biri mi yapar, daha az haklı, daha mutlu?
Ölüyorum günlük ve hâlâ herkes ne kadar büyük bir yük olduğumu gösteriyor bana.
İnan bana yaşamak ve buradan gitmek istiyorum.
Günlük, zamanı geriye alabilme gücüm olsa şu an tüm haklarımı harcamış olurdum. Geçmişe döneyim ve bağırıp çağırayım. Sorular sorayım. Duvarları yumruklayayım. Kesin yine yanlışlıkla kendime zarar verirdim. Beceriksizim ki ben. Elimde kolumda kuvvette yok.
Yapamama duygusuyla dolup taşıyorum hep.
Hep bir eksiklik duygusu damağımda.
Çabalıyorum, gerçekten. Kimsenin sevmediği bu beden ve bu ruh için çabalıyorum, yorucu.
Günlük, her şey mahvoluyor ama anlamsız bir şekilde rahatım. Sanırım daha kötüsünün olamayacağını düşündüğüm o yerdeyim.
Ve günlük, gökyüzü çok güzel.
