Sevgili Morgana,
Ben ölmek istiyorum. Biliyorum ki bu oldukça acınası.
Ama artık fiziksel acılar hat safhada. Beynim yavaşlıyor gibi, hissediyorum. Acı çekiyorum. Fiziksel olanından.
Güzel yanı yok, olsun diyebileceğim bir nokta yok, herkes hasta oluyor diyemiyorum. Kendimi teselli edemiyorum. Hasta değilmişim gibi de davranamıyorum. Kafam kitapları ve dizileri almayalı uzun zaman oldu, oradaki güçlü başrol kızları gibi de hissetmiyorum artık. Halbuki benim için bu hayatta yerleri çok farklıydı.
Tek hissettiğim acı. Acı beraberinde nefret de getiriyor. Hayattan hiç etmediğim kadar nefret ediyorum. Ama acı bir türlü fırsat vermiyor düşünmeme.
Ne yazdığımı bile anlayamıyorum. Konuşmam zorlaşıyor. Her şeyi mahvediyorum. Tıpkı tüm hayatım boyunca yaptığım gibi. Acaba diyorum, kendi üzerime çok mu gidiyorum. Bu sözler benim olamaz Morgana, bu sözler bana söylenen sözler ama başkaları tarafından. Kendimi seviyorum Morgana. Belki acımı dik tutmaktı amacım, belki insanlara güvenilmeyeceğini unutmamak. Ama hep kendime dedim bunları. İnanmasam da inansam da dedim.
Kendi kendime nasıl hakkımı helal ederim ben, Morgana.
Öleceğim, bir mezar kazılacak yakında benim için. Belki de yarın. Bilemiyorum ama çok yakın.
Görüşmek üzere Morgana çünkü her şey zorlaşıyor baş edemiyorum ve ellerim titriyor, tıpkı tüm bedenim gibi.
Nefesim tıkanıyor Morgana, öleceğim. Hissediyorum, çok çok yakında, az sonra, gece yarısı, 1 saat sonra, bilemiyorum ama yarına kalmaz sanırım.
Ellerim titriyor, defteri bırakıyorum. Daha doğrusu yere düşüyor çünkü hareket etmek çok zor. Camdan bakıyorum, yağmur yağıyor.
Gökyüzü bu gece mutluluktan mı ağlıyor? Eğer öyleyse gökyüzü bu gece hiç güzel değil.
Ellerim yavaşça yataktan kayıyor.
****
bobby vinton,mr lonely*
bu kitabın bana hatırlattığı mükemmel şarkı*
