Kader

1.Bölüm: DÖĞÜM GÜNÜ

Rüyam da serkay abimin bana bisiklet  sürmeyi öğrettiği zamani görüyödüm ki telefonun alarmiyla uyandım.
Sabahın 8'in de uyanma nedenim elifdi. Erken kalkıp parka gelmemi söylemişti. Alarmin sesini kapatım ve odamdan çıktım. Banyo ya gidip rutin işlerimi halledip çıktım. Karnım çok açıkmıştıkı gürültüsü binayı yıkabılırdı galıba...

    Buzdolabının agzını açtım ve kendıme bişeyler çıkartıp yedim sevgili babam ve yine sevgili abim her zaman ki evde yoktular şaşırdım tabi hayır. 
  Odama gidip üstüme degiştirdim.
Siyah bir pantolon üstüne mavi bi tshirt giydim. Saçımıda at kuyruğu yaptım. Bir göz kalemi surup iki parfum sıktım.
   Üstümüde deri ceket atim. Aynanım karşina geçtim ve hazırdım. Siyah botlarımı giyip evden çiktim.
    Elif benim çoçukluk arkadaşimdi.  Bu hayatta en değer  verdiğim insanlardan biriydi.  Küçük kardeşim gibiydi benden bi yas küçüktü ama olğun güzel ve değişik bi kızdı zamanla ne dediğimi anlarsiniz.
  Babam ve abimle yaşiyorum aslında yaşıyorumda denilmez çünkü eve genelikle uyumak için gelirlerdi.
  
   Annem ben 3 yaşindayken oldu. Serkan abim var en büyüklerimiz eliften önce en değer verdiğim insan...
  Annem ölmeden önce beni abime emanet etmiş mantıklı bişey yapmiş.
Neden diyceginiz şimdi çünkü ben babasi ve berkay abim tarafından sevilmeyen bi insanim.
    Hayatim çok kötü değil  ama berbat serkan abim ben 10 yaşindayken hapisaneye girdi haksız yere.
   O gittikten sonra beni koruyan tek ben kaldım kendi başimin çareşine bakmaya çalişiyordum.  Babamin içkili eve gelmelerine arada bi dövmelerine aliştim.  Abimin konuştuğum zaman bile bana iğrenc bakan gözlerine aliştim.
    Parka doğru giderken bunları düşünmem normeldi çünkü benim büğün "DOĞUM GÜNÜMDÜ."

    Evet bu lanet olası gün 12 haziran benim doğum günüm.
  Pek bişey değiştirmiyor bu gün doğum günümun olması normelde sevmiyom zaten kutlama fılan.
Çünkü ailesi tarafından bi dışlanan kız çoçuk  olarak nefes almam bile onlara kötüyken hiç bi zaman kutkanmadi.  Elif bazen beni ikna edip kutladı her zaman yanımda o vardi herşeyimi biliyor anlıyordu.

    Elif, Kerem kaan, Ahmet ve Rahmetli Eda hepimiz çoçukluk arkadaşıyız aynı mahallenın ayni semtin çocuklarıyız biz.
   Rahmetli Eda bir trafık kazasında öldü. (ALKOLLU ARABA KULANANLARI ŞİDDETLE KINIYORUZ.)
  Alkolu araba kulanan biri tarafından öldü.  Onu kaybedeli çok uzun zaman olmadi ama hala acisi içimizde var.
      Parka geldiğim de kerem kaan vardi.  Karşısına oturdum.

    "Selam kanka"  dedim ama kendisi dalmış gitmişti uzaklara ellimi gözünün önnünde salladım ve yüksek sesle "hey ordaki"  dedim.
  Kendine geldi ve "kusura bakma kanka"  dedi.
    " Nerelere daldın"  dedim.
"Öyle dalmışım boş boş" dedi.
" Elif gelmedi mi?" dedim.  Odaaa esneyerek "bilmiyoommmm kankoo gelmedi"  dedi. 
"Ağzını  kapat ayı" dedim ve gülmeye başladik.  Çok gülen biri değildim ama kardeşlerim sağolsun gülme ve yaşama sebeblerimdi. 
  Elifın geldiğini gördüm parkin girişindeydi.  Ahmetle geliyodu. 
Sigara içe içe sevmiyordum siğara içmesine ama derdi varsa durmazdi ve ne olursa olsun içerdi.  Bağimli değildi hatta bağimli insanlari mal olarak görüyordu.
  
  Kereme gözlerimle işaret ederek o tarafi "geliyo bizimkiler"  dedim.  Oda arkasini döndü ve bakti.  Bana döndü ve "elif siğara içiyor acaba yine neye sinirlendi."  dedi.  Bende agzımı sesizce oynatarak bilmiyom dedim.

Ahmet "selam"  dedi oturdu elifse hiç bişey demeden oturdu. Ahmete elifi göstererek "neyi var?"  dedim gizli bi şekilde...
   Oda sesizce bilmiyom dedi.
"eeee napıyoz oturcakmıyız böyle"dediğimde elifin telefonu çaldı  ve masadan kalktı bıraz uzaklaştı.  Kerem yine dalgındı neyi vardi bunların ya...
Elif yere çimeninlerin üstüne yatti.
Ahmette yanına gitti yattı.
Keremde dalmış gitmişti yine tabi.
"hey" dedim bağırarak "kendine gel neyin var senin"  dedim.