Internetowa przyjaźń

Prolog

Hej! Jestem Sara i mam szesnaście lat. Chodzę do St. Francis College w Brooklynie.
Nie jestem popularna w szkole np. jak William Road albo Loren Star. Chciałabym kiedyś wcielić się w nich i zobaczyć jak to jest być popularnym. Ale niestety to niemożliwe... Nie wiem dlaczego jestem aż tak nie lubiana w szkole, ale wydaje mi się to dziwne. Kiedyś miałam koleżankę Zoe. Jak ją poznałam? Chodzi ze mną do szkoły, ale nie poznałam jej w szkole tylko przez Facebooka. Byłyśmy najlepszymi przyjaciółkami... Do czasu, kiedy Zoe zaprzyjaźniła się z Loren i jej koleżankami Mią, Betty i Katie. Wtedy Zoe stała się prawdziwa przyjaźń nie istnieje i ten kto w nią wierzy po prostu jest tępy i głupi. Od utraty przyjaciółki bardzo się zmieniłam. Zaczęłam dużo czytać i zamykałam się w pokoju czasem i na cztery godziny. Nie potrafiłam opanować łez, które były spowodowane obrabianiem mi dupy i dokuczaniem mi w szkole. Mama dużo razy się mnie pytała o co chodzi, ale jak zawsze odpowiadałam-Nic!! A co cię to obchodzi!-Nie odpowiedziałabym tak nigdy, ale w tym czasie nie potrafiłam inaczej. Chciałabym być sama, bo chciałam się powoli przyzwyczajać do tego, że już zawsze będę samotna i że mogę polegać tylko na mamie.

Pewnego dnia mama przyjechała po mnie do szkoły czerwonym kabrioletem . Nie wiedziałam skąd go ma. Matka poprosiła mnie żebym wsiadła. Nie chciałam z nią nigdzie jechać, ale nie stawiałam oporu i wsiadłam do drogiego wozu. To co mi powiedziała było okropne... Okazało się, że mama wie już o zakończeniu mojej przyjaźni z Zoe. nie chciałam żeby ktoś o tym wiedział, ale niestety mama już wiedziała. Nie mam pojęcia kto jej powiedział. Kiedy mama mi to powiedziała nie chciałam uwierzyć. wysiadłam z samochodu i miałam zamiar uciec do jakiejś przyjaciółki, ale zapomniałam, że jej nie mam. Pobiegłam do domu rozebrałam kurtkę i buty i pobiegłam do pokoju. Trzasnęłam drzwiami. Nie chciałam nikogo widzieć, nawet mojej własnej mamy, która tak mocno kocham. Miałam zamiar się pociąć, ale uznałam, że to nie ma sensu, bo jak by mi się coś stało to moja mama popadłaby w depresję. Ja jestem dla niej wszystkim!
Mama próbowała wejść do mojego pokoju, ale nie potrafiła i odeszła. Po godzinie postanowiłam ja przeprosić i porozmawiać z nią na spokojnie o przyjaźni i o rozstaniu się z Zoe. To co jej powiedziałam było dla mamy wielkim zaskoczeniem, bo ona myślała, że jestem lubiana w szkole a tu usłyszała coś tak okropnego. Od tego czasu stałam się bardzo zżyta z mamą i nie przejmowałam się tym co mówili o mnie w szkole. Do czasu...