Ik werd wakker.
Maar het bleef zwart. Waar ben ik, AUW!
Er sneed iets in mijn arm! Touw!
Er lag iemand naast me,
Mijn buurman? Een ander slachtoffer?
Ineens voelde ik iemand het touw van mijn armen afsnijden.
Hallo? Wie ben jij? Waarom zit ik hier?
Sssssssssst... niet zo veel vragen... je komt er vanzelf wel achter...
Het licht flitste aan en ik kon heel even niets zien.
Ineens werd het beeld scherper,
Ik zag 2 mannen, eentje met een lange doek.
En eentje met twee appels
Wat moeten ze met een doek en twee appels?
Kom maar seline, zei de eerste man.
Hoe weet jij mijn naam? Vroeg ik.
Als je goed nadenkt... weet jij mijn naam ook nog.
Ik was verward, heel erg verward.
Ineens bond een van de twee mannen een blinddoek om mijn hoofd, voor mijn ogen!
Nee! Niet doen! Schreeuwde ik.
Oke seline,
Je hebt nu een kans om te overleven of te sterven.
We hebben hier één vergiftigde appel en één gewone appel.
Jij gaat dadelijk blind een appel aanwijzen,
En die appel stoppen wij in jouw mond.
Oh en even voor de duidelijkheid,
Als je niet meewerkt...
Dan geven we jouw een medicijn waar je van gaat slapen...
En niet meer van wakker word!
Oke seline, wijs maar een appel aan...
