A Bad Boy!

Κεφαλαιο 4💔

Μπελα'ς POV

Όταν μου είπε πως δεν νιώθει τίποτα για μένα πέρα από αδελφική αγάπη ένιωσα την καρδιά μου να γίνεται χίλια κομμάτια. Ξέρω έχει κάνει πολλά, πως κάνει πολλά, πως πέρασε πολλά, πως είναι player ήξερα από την αρχή πως θα πληγωθώ από αυτόν τον άνθρωπο αλλά δεν με ενδιέφερε γιατί των αγαπούσα των αγαπώ ακόμη και θα των αγαπώ για όσο καιρό μπορώ. Δεν θα πω για πάντα γιατί το για πάντα είναι μεγάλη κουβέντα δεν μπορείς να πεις πως θα αγαπάς κάποιον για πάντα γιατί μπορεί να ξυπνήσεις μια μέρα και να μην τον αγαπάς πλέον να νιώθεις πως αυτό που είχατε χάθηκε. Πως η "φλόγα" που ένιωθες έσβησε.

Σηκώθηκα από το κρεβάτι και πήγα μέχρι το γραφείο πήρα το laptop και πήγα στο σαλόνι. Ένωσα το laptop με την τηλεόραση και έβαλα μια ρομαντική ταινία να δω.

Στα μισά της ταινίας έβαλα τα κλάματα είμαι που είμαι χαλιά γίνομαι χειροτέρα. Τελικά είμαι πολύ μαζόχα. Αντί να βάλω μια κωμωδία να δω έβαλα να δω μια ρομαντική ταινία. Είμαι που είμαι σκατά έγινα χειρότερα.

Πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και έστειλα μήνυμα στα κορίτσια να πάμε να κάτσουμε σε μια καφετέρια εδώ κοντά για ξεχαστώ και να τους πω τι έγινε.

Σηκώθηκα από τον καναπέ και πήγα να κάνω μπάνιο.

Μάριο'ς POV

Όταν έφυγε από δω η Μπέλα την σκέπτομαι συνέχεια. Δεν ήθελα να την πληγώσω αλλά έπρεπε αν ήταν μαζί μου θα υπέφερε και δεν της αξίζει. Την αγαπάω πάρα πολύ αλλά σαν αδελφή μου δεν μπορώ να την δω ερωτικά. Από της σκέψεις μου με έβγαλε το τηλέφωνο. Ήταν ο Γιάννης.

"Έλα ρε που είσαι?"

"Σπίτι"

"Ερχόμαστε από κι για να πάμε σε Κάνα bar"

"Δεν έχω καθόλου όρεξή."

"Ωπα ο Μάριος δεν έχει όρεξή? Τι έγινε ρε? Τι έχεις?"

"Τίποτα απλά δεν έχω όρεξή"

"Ναι αλλού αυτά Όχι σε μένα. Ερχόμαστε από κι δεν ακούω τίποτα" μου λέει και έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Αφίσα το τηλέφωνο στον καναπέ και πήγα να κάνω ένα ντουζ. Μετά από 10 λεπτά βγήκα από το μπάνιο και πήγα στο δωμάτιο μου να ντυθώ. Έβαλα μια γκρίζα φόρμα και πήγα κάτω. Μόλις πήγα να καθίσω στον καναπέ χτύπησε το κουδούνι. Πάω να ανοίξω και βλέπω ένα Γιάννη να κρατά μια σακούλα με μπύρες και έναν Φύτο να κρατά δύο μεγάλες πίτσες. Τους έκανα χώρο να περάσουν μέσα.

"Άντε λέγε το έγινε?" λέει ο Γιάννης όταν καθόμαστε στον καναπέ. Πήρα μια ανάσα και άρχισα να τους λέω τι έγινε.

"Πότε έγιναν αυτά ρε?" ρώτα ο Φύτος.

"Σήμερα» τους λέω «την αγαπάω πολύ ρε, είναι σαν την αδελφή που δεν είχα, είναι από τους πρώτους ανθρώπους που μου στάθηκαν από τότε που ήρθα εδώ και τώρα την πλήγωσα, την πλήγωσα πολύ γαμώτο"