Ik staar recht in een paar woedende, kille ogen. De ogen behoren toe aan een bleek gezicht met een kromme neus, ingevallen wangen en een gordijn van sluik vaalzwart haar.
Een zware stem roept van alles tegen me, maar ik versta de woorden niet. Ik hoor alleen een geluid als woeste golven tegen kliffen tijdens een hevige storm. Mijn hoofd doet pijn van de herrie. Soms hoor ik donder die flarden van zinnen zegt.
"... OVER DE LIJN..."
"...HUN RUST VERSTOORD..."
Ik word hard door elkaar geschud.
"...DOODSTRAF!"
De storm was gaan liggen en in de stilte lijkt dat laatste zich te echoën in mijn hoofd. Een gil ontglipt mijn lippen als de man me plotseling richting de stoelen gooit. Ik kom met een klap neer en weet net een laatste kreet te onderdrukken. Ik maak aanstalten om recht te komen en, "AU", iets raakt hard mijn hoofd. Het is mijn zakhorloge.
JE LEEST
De void
ParanormalJe mag rennen, verstoppen, maar ontsnappen doe je niet. Je kunt niet wegraken van de leegte. Hij komt steeds dichterbij en alles verdwijnt... Mensen verdwijnen en landschappen komen en gaan. Maar waar zijn deze verdwenen mensen. Wat is er achter de...
