chłopak z psychiatryka

Matka nie uratowana, załamanie.

Wstałem rano iż była sobota zaczęło mnie ogarniać przerażenie przed ojcem. Wiedziałem, że lubi sobie popić w ten dzień, nie popić ale nachlać się do nie przytomność, aby uniknąć kłopotów zrobiłem mu śniadanie i wyszedłem z domu.
Postanowiłem sobie pobiegać, czego często nie robiłem, bo nie miałem czasu lub poprostu bałem się matkę z ojcem zostawić.
Biegałem przez około 30 minut, po czym pomyślałem, że pójdę do szpitala do matki. W jednej chwili ogarnął mnie strach i rozpacz oraz smutek.

Wszedłem do szpitala.
Lekarz odrazu mnie zauważył i podszedł do mnie.
-CO Z MOJĄ MATKĄ?! - zapytałem.
-Pana mama nie żyje - odpowiedział - Zmarła dziś rano, mimo starań lekarzy serce Pana mamy przestało bić - powiedział próbując mnie uspokoić.

Tym razem płakałem jak dziecko lub gorzej. Mogłem wtedy nie iść do szkoły ona by żyła. Dlaczego ona a nie ojciec, on powinien nie ona. 😞 Wiedziałem, że ją już na zawsze straciłem i już nigdy moja kochana mama nie powróci do świata żywych.

Wybieglem odrazu ze szpitala.
Co zrobiłem? Pobiegłem do sklepu i kupiłem 10 żyletke. Zawsze mówiłem, że osoby tnące się to tchórze i bachory, które chcą na siebie zwrócić uwagę.
Sam to zacząłem robić.

Wróciłem do domu, była około 16. Z racji tego że nie było ojca, poszedłem do pokoju, wyciągnąłem żyletki i zacząłem się ciąć. Dało mi to wielką ulgę, choć na chwilę zapomniałem o tym wszystkim. Krew lała się po podłodze.

Po 15 minutach usłyszałem kroki ojca. Szybko schowałem zyletki wyczyścilem podłogę i nałożyłem bluzę. Szybko poszedłem do kuchni i nic nie mówiąc zrobiłem ojcu kolacje.... Nic nie mówił.. Cieszyłem się bardzo mocno bo wiedziałem, że gdyby coś powiedział byłaby awantura, krzyki i.t.p.
Powoli poszedłem do swojego pokoju, aby on się mnie nie przyczepił.

Była już około 20. Ojciec zasnął a ja poszedłem się być ale tak cicho aby się nie obudził. Umyłem się i poszedłem spać, myśląc o tym co zrobiłem.

Takk minął kolejny dzień